Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

s01e16 - Το Καλό να λέγεται.


Ας ξεκινήσουμε κάπως έτσι.. 



ΑΦΟΡΜΗ Νο1

- 'Eλα μανουλα, στο παρατσακ το προλαβα το τηλεφωνο. Μόλις γυρίσαμε σπίτι,πήγαμε στο σύνταγμα στη διαδήλωση.
-Τι?!?! @@#$#%!*&^#%)(*#!$)(*!@$()*%#!)(*#)%*#)@. 

Τυπικό τηλεφώνημα ελληνίδας μάνας και καμαριού της. Να που όμως η δικιά μου δεν είναι ελληνίδα και ποτέ ποτέ ποτέ δεν υστερίαζε με αυτά. Η προσωποποίηση της ψυχραιμίας, πάντα με ήρεμο τρόπο ζύγιζε τα πράγματα και έβρισκε την ιδανική λογική λύση που εσύ δε μπορείς. Με την υπάρχουσα κατάσταση στην χώρα που ζεί το παιδί της όμως η ψυχραιμία πέθανε και οι ιδανικές λύσεις φαντάζουν πλεον ουτοπικές. Όταν το σύνταγμα το βλέπει μόνο από την τηλεόραση και σε κάθε δελτίο ειδήσεων η χώρα μας "πρωταγωνιστεί", τη δικιά μου βόλτα στο κέντρο της Αθήνας την φαντάζεται μόνο με συνοδεία ΜΑΤ και πάρτυ δακρυγόνων. Την αδικείς? 

Η απάντηση μου? 
Δε θα αφήσω κανέναν να με κλείσει μέσα στο σπίτι μου μια ηλιόλουστη Κυριακή. 

ΑΦΟΡΜΗ Νο2 (και γι'αυτό γράφεται αυτή τη στιγμή το blog) 

To Σίσσυ περπατεί ήρεμο και ανέμελο μετά τα ισπανικά του στο σύνταγμα. Επιστρέφει στο αμάξι ( ναι! βρίσκω να παρκάρω ΚΑΙ στο σύνταγμα, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα αναλύσω άλλη φορά. Μέχρι τότε μπορείς να ζηλεύεις ελεύθερα!) και κάθομαι μέσα στο αμάξι μέχρι να τελειώσω το τηλεφώνημα μου. Ξαφνικά βλέπω στα αριστερά μου έναν μελαμψό νεαρό άντρα να προσπαθεί να μου πει κάτι. Κατεβάζω φυσικά το παράθυρο και μεταφράζοντας τα αγγλοελληνικά που μου μιλούσε καταλαβαίνω ότι μου δείχνει πως έχω μια γάτα κάτω από τη ρόδα μου.  Γνωρίζοντας πως τα ζεστά αυτοκίνητα αποτελούν πολύ συχνά καταφύγιο για γάτες δεν εντυπωσιάστηκα. Άλλωστε μόλις καταλάβουν ότι ξεκινάει το αυτοκίνητο φεύγουν. Ο άντρας όμως επιμένει και δείχνει με επιμονή τη ρόδα του αμαξιού μου βάζοντας με σε σκέψεις μήπως έχω καταλάβει κάτι λάθος. Έτσι εγώ, η αφελής, βγαίνω από το αμάξι να δω τη θέλει να μου δείξει. Να μη σας τα πολυλογώ, όχι επειδή δε θέλω αλλά κυρίως επειδή δε μπορώ,δε θυμάμαι, εκείνα τα κλάσματα δευτερολέπτων δεν πρόλαβα να σκεφτώ. Απλά αντέδρασα ενστικτωδώς. Τη στιγμή που αντιλήφθηκα ότι ο άντρας που μου μιλούσε κοιτούσε προς την άλλη πλευρά του αμαξιού και μιλούσε με κάποιον σαν να διακτινίστηκα ξαφνικά και βρέθηκα στην πόρτα του συνοδηγού face to face με έναν άλλον άντρα που κρατούσε την τσάντα ΜΟΥ και εκείνη τη στιγμή έκλεινε την πόρτα του αυτοκινήτου μου. Με γουρλωμένα μάτια γεμάτα απορία, όχι τρόμο, με ύφος αφέλειας, όχι φόβου, φωνάζω "ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?! Άστην κάτω!" και ξέρεις τι? Το έκανε! 

Αυτά τα δύο συμβάντα αποτέλεσαν αφορμή για πολλές σκέψεις που στη συνέχεια βασάνισαν το μυαλό μου. Εδώ και πολύ καιρό το λέω στους φίλους μου, αλλά νομίζω τώρα το συνειδητοποίησα και εγώ. Έχουμε πόλεμο! Όχι από αυτόν με τα στρατιωτάκια, τα τανκς και τις βόμβες αλλά πολύ χειρότερο. Έχουμε πόλεμο αξιών και ήθους. Δεν πεθαίνουν πλέον μόνο άνθρωποι. Πεθαίνει μία χώρα, πεθαίνει ένα έθνος και αυτό γιατί προ πολλού έχει πεθάνει η δημοκρατία. Γιατί, τι δημοκρατία έχουμε όταν η Frida Kahlo περνάει δίπλα από αστυνομικούς και φοβάται? Όταν βλέπει άνδρες των ΜΑΤ και θέλει να αλλάξει πεζοδρόμιο? Έχουμε καταλήξει να φοβόμαστε τους προστάτες μας? τους "Ρομπέν των δασών" μας? Τι δημοκρατία έχουμε όταν μαντρωνόμαστε σπίτια μας σε κάθε συγκέντωση, πορεία ή διαδήλωση, κατεβάζουμε τα παντζούρια για να μη σκάσει καμια μολότωφ στο μπαλκόνι μας και μετακινούμε τα αμάξια εκτός κέντρου για να μην τα βρούμε καμμένα το επόμενο πρωί? Tι δημοκρατία έχουμε όταν δεν μας επιτρέπεται ουτε καν να διαδηλώσουμε? Να αντιδράσουμε? 

Ποιος βλέπει δημοκρατία σε όλο αυτό που ζω κάθε εβδομάδα 
γιατί εγώ τόση δημοκρατία έχω να δω από τη χούντα!

Δε συνηθίζω να γράφω για πολιτικά θέματα, πάνω απ'όλα γιατί ανέκαθεν είχα μια αποστροφή. Το θέμα όμως έχει ξεπεράσει τα πλαίσια του πολιτικού προ πολλού. Αφορά πλέον τα ανθρώπινα δικαιώματα και αυτό είναι κάτι που θα υπερασπίζομαι μέχρι να… μέχρι να μη χρειάζεται πια μαλλον ;) 

Πιστεύω βαθύτατα ότι πρέπει να πάμε κόντρα σε αυτό που γίνεται. 
Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι μια συνομωσία εναντίον της χώρας μας, την οποία όμως και βοήθησαμε βεβαίως βεβαίως. Βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας.
Πιστεύω ότι η καταστροφή όχι της Ελλάδας αλλά των Ελλήνων είναι προς όφελος ξένων συμφερόντων που θέλουν να κοιμήσουν το επαναστατικό μας DNA. 

Με ρίσκο να ακουστώ σαν Μπουμπουλίνα του 21 αιώνα θέλω να παρακινήσω τον έναν, δύο, πέντε, δέκα αναγνώστες του blog μου να παρακινήσουν τους δύο, πέντε, δέκα φίλους τους να αντισταθούμε. ΄Οπως κάναμε πάντα. Με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας αρκεί να κάνει κάτι. Φτάνει πια να περιμένουμε τον απο μηχανής Θεό. Ξύπνα! Σε ψεκάζουν? Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου στερήσει την ελευθερία σου και…

 κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου στερεί τα δικαιώματα σου! 

Γνώρισα πριν λίγο καιρό σε ενα τραίνο εναν άνθρωπο που έχει ταξιδεψει πιο πολύ από μένα. Έχει κάνει ταξίδια με ουσία. Δε μπορώ να ξεχάσω τα λογια του "φτώχεια εχω δει παντου, μιζέρια όμως μόνο στην Ελλάδα". Αναρωτιέμαι, είναι άραγε και η μιζέρια στο DNA μας η είναι κολλητική και αυτή σαν τη γρίπη? Ξέρεις που κατέληξα? Δεν έχει σημασία. Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να ψάχνουμε απαντήσεις στα γιατί μας. Είναι καιρός για πράξεις και όχι θεωρίες. Τόσο καιρό χαιδεύαμε ο ένας τα αυτιά του άλλου αγνόωντας το ότι παρέα βαλτώναμε στη μιζέρια μας. Είμαστε Έλληνες, έχουμε πάρα πολλά στραβά αλλά και πάρα πολλά καλά επίσης και είναι καιρός να τα προβάλλουμε. Όχι άλλος αρνητισμός! 

Με κακό μόνο κακό προκαλούμε στο ζωή μας! 

Κάνε μια καλή πράξη, μια θετική σκέψη ή απλά χαμογέλα. Είσαι ούτως ή άλλως στον πάτο, δεν έχεις τίποτα να χάσεις πια. Αποτελείς πλέον επικίνδυνο αντίπαλο γιατί πολύ απλά δεν έχεις τίποτα να χάσεις πια. Και αν πάλι δε μπορείς κάνε μόνο αυτό, σε παρακαλώ,

 σταμάτα να κράζεις! 





Έχω βαρεθεί τον Έλληνα που βγάζει την ουρά του απ'έξω, είναι ειδικός σε όλα και αν αυτός ήταν στη θέση σου θα τα έκανε όλα καλύτερα. Βλέπε τον φανατικό οπαδό μια αθλητικής ομάδας που σε όλη την διάρκεια του αγώνα κάθεται πίσω σου και κράζει τον προπονητή της ομάδας του για το ότι δεν ξέρει τι του γίνεται. HALLO, φίλε!!! Για κάποιο λόγο εσύ είσαι ένας από τους 1000 που πληρώνουν εισητήριο για να δει τον αγώνα και ο "άχρηστος" είναι μέσα στο γήπεδο και τον ακούνε έντεκα νταγλάρια. Κοινή λογική. Αν μπορείς καλύτερα, prove it! 

O φανατικός οπαδός του παραπάνω παραδείγματος είναι ο κλασικός νεοέλληνας που έχει να πετάξει την κακία του είτε κάτι κάνεις σωστά είτε όχι. Δεν παραιτούνταν οι βουλευτές από το μισθό τους? Κράζει. Παραιτούνται? Πάλι κράζει. Άσχημο είναι δηλαδή να επιλέξει κάποιος να αλαφρύνει τη χώρα μας κατά 300.000 ευρώ? Το ποσό είναι μεγαλύτερο από τις ετήσιες απολαβές του Ομπάμα, όπως κάποιοι πρόλαβαν να διατυμπανίσουν. Ασχολούμαστε με όοοοολα εκτός από την ουσία της πράξης. Ότι το έκανε δηλαδή και έσκασε σαν βόμβα στη βουλή γιατί τώρα οι υπόλοιποι νιώθουν "άβολα" που δεν το κάνουν. Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας δεν πρέπει να αναζητούμε κίνητρα, αλλά λύσεις. Μπορεί να βρεις δεκάδες τρόπους να τον κατηγορήσεις αλλά η πράξη αυτή καθεαυτή πρέπει να αναγνωρίζεται και όχι να εκμηδενίζεται.  Ίσως το παράδειγμα του να ακολουθήσουν και άλλοι , μπορεί και όχι. Γιατί όμως με την προκατειλημμένη συμπεριφορά μας να αποθαρρύνουμε κάποιον από μία τέτοια πράξη? Δεν αρνούμαι ότι μπορεί όντως τόσα χρόνια να έχει φάει τα πολλάπλασια απ'ότι θα "στερηθεί" τώρα από μια απαλλαγή μισθού. Δεν αρνούμαι ούτε το γεγονός ότι μπορεί αυτό να αποτελεί μια τελευταία κίνηση απελπισίας για να απαλλαγεί κάποιος από τη ρετσινιά του προδότη. Λεω απλά οτι καλύτερα που το έκανε από το να μην το έκανε. 
Το καλό να λέγεται. 

Την ίδια εβδομάδα το ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου αποφασίζει να κάνει δωρέες σε ΜΚΟ ποσό του 1.000.000 ευρώ. Έπεσαν τα κοράκια να τους φάνε φυσικά! Βούηξε το twitter, χόρτασαν τα κακά στόματα πάλι. Είναι δυνατόν? Μας χαρίζουν γαιδαρο και τον κοιτάμε και στα δόντια? Δεκάδες σχόλια του τύπου ότι η συγκεκριμένη οικογένεια δεν ξέρει τι έχει επομένως δεν της κάνει και διαφορά. ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ? Θα μπορούσαν να τα κάνουν μονόευρα, να γεμίσουν με αυτά την πισίνα τους και να κάνουν βουτιές από τον χρυσό βατήρα τους σαν τον Scrooge McDuck! Δικά τους είναι. Δεν αρνούμαι ότι ίσως αυτά τα χρήματα να αποκτήθηκαν πατώντας επί πτωμάτων. Δεν αρνούμαι τίποτα από όσα μπορεί να έχεις ακούσει ή φαντάζεσαι ή επινοείς. Δεν αρνούμαι γιατί απλά δεν ξέρω. Όμως λέω…. ότι καλύτερα που το έκαναν από το να μην το έκαναν. 
Το καλό να λέγεται. 



We are all Greeks! άλλο ένα κίνημα που αποτέλεσε στόχο κακοπροαίρετων σχολίων που βούιζαν στα αυτιά μου. Η δε διαφήμιση του Johnie Walker γρήγορα βαφτίστηκε γραφική. Άνθρωποι, επιχειρήσεις και ολόκληρες πόλεις μας στηρίζουν και εμείς ΠΑΛΙ βρίσκουμε να πούμε κάτι αρνητικό. Εμείς,οk, βγαίνουμε στο δρόμο να διαμαρτυρηθούμε για τα δικά μας συμφέροντα. Πόσοι από εμάς όμως θα έβγαιναν για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των άλλων? Αναλογίσθηκες ποτέ? Το άκουγα στο ραδιόφωνο, το διάβαζα στο twitter και μου το πόσταραν στο facebook αλλά το μέγεθος της συμπαράστασης το αντιλήφθηκα όταν είδα ρεπορτάζ στην τηλεόραση. Πως σε μια ημέρα άνθρωποι από όλο τον κόσμο ήταν ΟΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. Όταν είδα στο Παρίσι να χορεύουν συρτάκι, δάκρυσα, δεν το κρύβω. Ένιωσα την αλληλεγγύη και ήταν υπέροχο. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι… και τους ευχαριστώ πολύ.

 Γιατί πολύ απλά….. εσύ θα το έκανες? Σκέψου διπλά πριν απαντήσεις. 

Λίγο πολύ, αυτή την εβδομάδα η χώρα μας είναι κατα 1.300.000 πλουσιότερη ή μάλλον κατά 1.300.000 λιγότερο φτωχή και έχει 10 καινούριους "φίλους". Not bad at all! Και εύχομαι αυτή να είναι μόνο η αρχή. Όσο για μένα, μπορεί να μην κατάφεραν να μου κλέψουνε την τσάντα  αλλά σίγουρα μου έχουν κλέψει την ελευθερία. Και άντε την τσάντα μου θα την έκλεβε κάποιος που δεν έχει να φάει (τον δικαιολογώ), την ελευθερία μου όμως την έκλεψε κάποιος που ακόμα τρώει belluga για πρωινό.

Η δικιά μου επανάσταση ξεκίνησε με το να μην κάθομαι μια ηλιόλουστη Κυριακή στη φυλακή του σπιτιού μου. Η δικιά σου? 

xxx
S.

PS: Σκέψου διπλά πριν κράξεις. 
PS2: 'Oχι άλλη μιζέρια! 




Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

S01E15 - Amsterdam is holding hands.

Βάλε αυτό να παίζει και διάβασε όσο θες…

http://www.youtube.com/watch?v=c68eDqkh2r0 - "Take my hand and never let me go.."

Έχουν περάσει αρκετές μέρες από τότε που "κατάφερα" να γυρίσω. Δε θα σου πω πως πέρασα γιατί δε νομίζω οτι σε νοιάζει αλλά δε νομίζω ότι θα'πρεπε κιόλας να σε νοιάζει. Don't get me wrong of course.
Με δύο λέξεις, πέρασα Amsterdam-ικά!

Το Αmsterdam το αγάπησα γιατί μου φάνηκε ότι συνδυάζει την παλιά ρεμπέλικη ζωή ζωγράφων και συγγραφέων με τους γρήγορους και απαιτητικούς ρυθμούς μιας Ευρωπαϊκής πόλης. Οι άνθρωποι ναι μεν περιμένουν να ανάψει πράσινο για να περάσουν τον δρόμο αλλά δεν είναι τόσο στρατιωτάκια ώστε όταν σε δουν να παλεύεις με τον τεράστιο χάρτη σου κάνοντας στροφές 360 μοιρών γύρω από τον εαυτό σου να σε αφήσουν αβοήθητο (όπως κάνουμε εμείς, γκουχου γκούχου, που βλέπουμε τουρίστες και αλλάζουμε πεζοδρόμιο). Στο Amsterdam ένιωθα οικεία. Όχι μόνο επειδή σε κάθε coffee shop "τύχαινε" να κάτσω στο ίδιο τραπέζι με όχι μια αλλα δύο ξεχωριστές παρέες Ελλήνων και κάθε παρέα που θα άκουγες να φωνάζει ή να γελάει δυνατά σε ένα μουσείο ήταν σίγουρα παρέα από την πατρίδα. Ένιωθα οικεία γιατί οι άνθρωποι ήταν Άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο, και το ένιωσα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί. Τι να πω, ίσως σου φανώ υπερβολική και χαζορομαντική για άλλη μια φορά αλλά πουθενά δεν είχα ξαναδεί (ή ποτέ απλά δεν παρατηρούσα προσεκτικά) τόσα holding hands.
 Holding hands από ερωτευμένα ζευγαράκια έιναι το all time classic. Το να κρατάει ο μπαμπάς τη μαμά από το χέρι είναι 50%-50% ενώ τα ζευγάρια τρίτης ηλικίας που κρατιούνται από το χέρι είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση. Δεν εννοώ την γιαγία που κρατάει τον παππού από φόβο μην πέσει και γλιστρήσει για χιλιοστή φορά σήμερα. Εννοώ τα παππούδια που κρατιούνται από το χέρι γιατί έτσι κρατιόντουσαν και όλη την κοινή ζώη που πέρασαν. Ενωμένοι.

Είδα τον νεαρό άντρα να κρατάει το χέρι της εμφανώς υπέρβαρης κοπέλας του. Χωρίς ντροπή. Εδώ το να κυκλοφορείς στην παραλία με κοπέλα που έχει κυτταρίτιδα είναι συνέργεια σε έγκλημα.



Είδα παιδάκι να κρατάει παιδάκι από το φόβο του. Χάχα. 




Είδα τον 50άρη άντρα να κρατάει τρυφερά τη γυναίκα του ενώ χαζεύανε τις βιτρίνες στον πιο ακριβό δρόμο της πόλης. Στο άλλο χέρι κρατούσε τα ψώνια της φυσικά. Η κρίση της μέσης ηλικίας δεν τους είχε αγγίξει. Όλα αυτά τα θεωρώ άλλωστε απλές δικαιολογίες. Εμένα μου φάνηκαν να το διασκεδάζουν και χωρίς να το καταλάβω χαμογέλασα και εγώ όταν είδα πως έπλεξαν τα χέρια τους και τα είχαν χώσει και οι δύο στην ίδια τσέπη. 



Είδα πολύχρωμα holding hands. Aυτά είναι πραγματικά άξια φωτογραφίας γιατί συνήθως είναι αποτέλεσμα ανθρώπων με πολύ θάρρος που υπερασπίστηκαν και εναντιώθηκαν για χάρη της αγάπης. 



Τέλος, είδα κάτι που με συγκίνησε. Τώρα θα μου πεις, εσύ συγκινείσαι με όλα. Ναι, σίγουρα, δεν αντιλέγω. Αλλά αυτό ήταν αντικειμενικά τόσο τρυφερό που δεν μπόρεσα να μην το απαθανατίσω και πόσο μάλλον να μην το μοιραστώ. Στο σπίτι της Anna Frank ( που μπορεί να πέρασα και μισή μερα, μάρτυρας μου η Frida Kahlo), λίγο πριν την έξοδο είχαν μια συλλόγή από φωτογραφίες της οικογένειας Frank και δίπλα στην καθεμία περιγραφή του τόπου, της ημερομηνίας και των προσώπων που μπορούσες να δεις. Εκεί, μαζί με αρκετούς ακόμα διάβαζα τις λεζάντες των φωτογραφιών μέσα στην απόλυτη σιωπή, όταν άκουσα έναν άντρα να διαβάζει δυνατά τις λεζάντες. Και σαν να μην αρκούσε αυτό, τις σχολίαζε και περιέγραφε με εκπληκτική λεπτομέρεια την ΚΑΘΕ φωτογραφία. Φανερά ενοχλημένοι γυρίσαμε όλοι ταυτόχρονα τα κεφάλια μας για να επιπλήξουμε τον κάφρο που δε σέβεται τους γύρω του. Προς μεγάλη μας έκπληξη ο κύριος όχι μονο δεν ήταν κάφρος αλλά ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος που ζωντάνευε τις εικόνες που έβλεπε για την τυφλή γυναίκα του. Και αυτή με σκυμμένο το κεφάλι και κλειστά τα μάτια (σαν να της κάνει διαφορά) κρεμόταν από κάθε του κουβέντα, ρωτούσε να μάθει και άλλα. Για μένα αυτοί οι άνθρωποι ήταν λιγότερο τυφλοί από όλους μας. Η επίσκεψη σε ένα μουσείο για έναν άνθρωπο που δε βλέπει είναι κάπως ειρωνική αν όχι εντελώς ανούσια. Και όμως είχαν βρει τον τρόπο τους. Το ελάττωμα του ενός δεν εμπόδιζε την ευτυχία του άλλου και είχαν παρακάμψει τις δυσκολίες. Η ιστορία είναι απλή, σχεδόν παιδική αλλά, πιστεψέ με, καθόλου αυτονόητη. Κάποιοι ξεπερνούν αληθινές ασχολίες και εσύ ακόμα αναλώνεσαι σε πράγματα μικρά. 



Από κάθε μου ταξίδι, αιχμαλωτίζω μια στιγμή. Στιγμές που μια μέρα θα με κάνουν τον άνθρωπο που θέλω να γίνω. Από το συγκεκριμένο ταξίδι αυτή είναι η στιγμή που θα κρατήσω για να μην ξεχάσω πως όταν αγαπάς όλα είναι δυνατά και να θυμηθώ κάτι που έλεγα παλιά.

 "Αγάπη είναι να μαλώνεις αλλά να μην αφήνεις το χέρι που κρατάς". 

Και έρχομαι να προσθέσω. Αν μπορείς κράτα τον και από τα δυο χέρια, έτσι μωρέ, για να είσαι σίγουρος! 


xxx
S.

Αναγνώστες