s01e20- τα ανείπωτα -

Γεννήθηκα σε μια εποχή που όταν σου τρυπάει το μπλουζάκι το πετάς και αγοράζεις καινούριο, όταν τρακάρεις το αμάξι σου περισσότερο κοστίζει το να το φτιάξεις παρά  να πάρεις ένα άλλο και όταν κάτι δε σου αρέσει πάνω σου πας σε πλαστικό χειρουργό και στο εξαφανίζει. Έτσι, απλά γιατί συμφέρει. Όταν πρόκειται όμως για τους ανθρώπους που αγαπάμε τι γίνεται? Μας παρασέρνει η χιονοστοιβάδα της εποχής μας? Τους εξαφανίζουμε και αυτούς, έτσι απλά επειδή συμφέρει?

Όσοι με ξέρουν δε θα με έχουν ακούσει λίγες φορές να λέω ότι πιστεύω πως γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Θα μου πεις από την άλλη, ποιον ακούς να λέει "τι τέλεια εποχή που ζούμε!". Aληθεύει, δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν φίλο μου να εξυμνεί τον τρόπο διασκέδασης μας ή τις ηθικές αξίες της γενιάς μας και προσωπικά δεν βλέπω η εποχή μας να έχει τίποτα το ιδιαίτερο και αξιοσημείωτο να προσφέρει.  'Ισα ίσα , κάθε πέρσυ και καλύτερα!

Η μόδα μας? Συνοθύλευμα των περασμένων δεκαετιών.

Η μουσική μας? Εγώ τα περισσότερα τα βρίσκω απλά φασαρία για τα αυτιά. 

Ο χορός? Σε παρακαλώ, ποιος χορός? Έξω χορεύουν μόνο μισοντυμμένες χορεύτριες. Οι άντρες τις λιγουρεύονται και οι γυναίκες τις μιμούνται για να τις λιγουρεύονται οι άντρες.

'Ηθος? Πατάμε πανηγυρικά επί πτωμάτων.

και… 

Οι άνθρωποι? οι άνθρωποι μου μοιάζουν απλά μπερδεμένοι. Χαμμένοι όλοι στη φασαρία που προανέφερα, ελάχιστοι έχουν όνειρα και οι περισσότεροι διαγωνίζονται σε ένα μαραθώνιο rat race για το ποιος θα κερδίσει τον τίτλο του πιο επιφανειακού και επιδειξία. Μπράβο! 

Όσο για τις σχέσεις? …………………………………..   

 Όλα αυτά που διαβάζεις ξεκίνησαν να βασανίζουν το ξανθό μυαλουδάκι μου μια μέρα που γυρνούσα με την παρέα μου από μέρα στη θάλασσα. Στην επιστροφή προέκυψε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον φίλο μου σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις στις μέρες μας και το κατά πόσο η γενιά μας αντέχει να ξεπερνάει τις δυσκολίες.  Εννούσαμε όλων των ειδών τις σχέσεις αλλά ξέρεις πως τα περισσότερα θέματα εν τέλει καταλήγουν στις ερωτικές ιστορίες. Εγώ με το προπολεμικό μυαλό μου επέμενα ότι οι άντρες σήμερα είναι βολεψάκηδες και κακομαθημένοι και θεωρούν τη γυναίκα τρόπαιο-απόδειξη του πόσο τέλειοι είναι. Ο Zygmunt από την άλλη να επιμένει ότι κάθε εποχή τα έχει αυτά και να ισχυρίζεται πως όταν υπάρχει πραγματική θέληση και κοινά σχέδια όλα γίνονται. Για να μην μακρυγορώ, συμφωνήσαμε στο ότι βασική προυπόθεση για να λειτουργήσει μία σχέση είναι το να βρίσκονται δύο άνθρωποι στην ίδια φάση και φάσεις υπάρχουν πάμπολλες. Η φάση «δε με νοιάζει τίποτα εκτός από το να βγαίνω με την παρέα μου και να περνάω καλά» , η φάση «θέλω να πετύχω τα όνειρα ζωής» , η φάση «θέλω να κάνω οικογένεια» , η φάση «ψάχνομαι» και η γνωστή φάση «αφασία». Το παν είναι αυτές οι φάσεις να συγχρονιστούν και να είσαι αρκετά τυχερός ώστε να βρεις έναν άνθρωπο που να είναι στην ίδια φάση με σένα. Sheer luck my dear! 

Όσο για τις δυσκολίες που προκύπτουν? Ο Zygmunt με έπεισε, όταν υπάρχει αγάπη όλα γίνονται. Παλιό και αγαπημένο.

Μου αρέσει και αγαπώ το παλιό. Το παλίο βιβλίο που σε κάνει να απορείς ποια μπορεί να είναι η ιστορία αυτού που το είχε πριν από σένα στα χέρια του. Η παλιά κασέτα που ηχογραφούσα ψευτικες ραδιοφωνικές εκπομπές με την κολλητή μου και τώρα με κάνει να πρέπει να κατεβάσω το κασετόφωνο από το πατάρι για να την ακούσω. Το παλιό ρούχο, που όσα και να μου λένε εγώ θα το φοράω. Έχω χαρακτηριστικά μια «μαύρη» nike φόρμα που αγόρασα πριν 10 χρόνια που μόνο μαύρη δεν είναι πια και έχουν περάσει και 10 «μόδες» από τότε. Όλοι τη σιχαίνονται. Εγώ όμως τη φοράω ακόμα. Γιατί για μένα αυτή η φόρμα είναι πολυτιμότερη από όλα τα επώνυμα ρούχα που μπορεί να έχεις μαζί. Η παλιά, ξεθωριασμένη, αγαπημένη φόρμα μου που καμιά καινούρια δεν παίρνει τη θέση της. Ήταν το ρούχο που φορούσα περισσότερα στο σχολείο. Το ρούχο που έβαζα πρώτο όταν έπρεπε να φύγω γρήγορα από το σπίτι για να συναντήσω κάποια φίλη μου που δεν ήταν καλά. Αυτό που φορούσα σε κάτι κρυφά μεταμεσονύχτια ραντεβού κάτω από το σπίτι μου. Αυτό που φορούσα για να είμαι άνετα όταν κάναμε gathering στο σπίτι μου όλη η παρέα στην κουζίνα, για τσάι. Τo φορούσα τόσο γιατί δε με ένοιαζε αν θα χαλάσει, αν θα λερωθεί και δες τι περίεργο, είναι το μόνο ρούχο που άντεξε τόσα χρόνια! Κάτι σαν το παλιό μου παλτό που λέει και ένα τραγούδι.

Ο λόγος που προηγούμενως ανέφερα ότι είμαι σε λάθος εποχή είναι το γεγονός ότι νιώθω πολλές φορές να με παρα-πληγώνουν συμπεριφορές ανθρώπων που έχω γύρω μου. Δεν μπορώ να κατανοήσω πως το «ζω τη ζωή μου» το ερμηνεύουν οι περισσότεροι ως κάθε μέρα ξυπνάω δίπλα σε άλλον άνθρωπο. Πόσο χαλασμένοι είμαστε για να ικανοποιούμαστε με ανθρώπους της μιας βραδιάς? Και ποιο ακριβώς το νόημα αυτού? Τι σου μένει μετά? Ένα τρελό hangover, πολλά κενά μνήμης και ίσως το πρώτο γράμμα από ένα όνομα. Πόσα γράμματα όμως αντέχεις να συλλέγεις και εν τέλει αυτά γράμματα όταν τα βάλεις κάτω, βγάζουν νόημα, ή είναι όλα φωνήεντα? Το ξέρεις και από το scrabble, με φωνήεντα δε βγάζεις ούτε λεξη!

Μαζί με τα παλιά πράγματα έχω αδυναμία και στους "παλιούς" ανθρώπους. Τους αποκαλώ παππούδια και αγαπώ να συζητώ μαζί τους για ώρες. Γι'αυτό πρότυπο ζευγαριού δεν έχω τους γονείς μου (είναι ακόμα μικροί) αλλά τους παππούδες μου.

Λίγο μας λυπάμαι (τη γενιά μας, εννοώ) που δε θα ζήσουμε ποτέ αυτό που θα ζήσουν σε λίγους μήνες ο παππούς και η γιαγιά μου. Θα κλείσουν 60(!) χρόνια μαζί. Μαζί στην ξενιτιά,  στον πόλεμο, μαζί στη φτώχεια και στις αλλαγές. Μαζί κάνανε οικογένεια και μαζί την έιδανε να κάνει και αυτή με τη σειρά της δική της οικογένεια. Όχι εύκολα... πολύ, πολύ πάρα πολυ δύσκολα. Αλλά μαζί. Η γιαγιά μου μαλώνει τον παππού μου που ζαλίζει τον κόσμο με την φλυαρία του (είναι ο άνθρωπος που μπορεί να σου διηγείται μέρες μια και μόνο ιστορία) και ο παππούς μου να κοροιδεύει τη γιαγιά μου που κλαίει κάθε 5 λεπτά είτε από λύπη είτε από χαρά. Αλλά είναι μαζί.

Και μπορεί να μην έζησαν τη ζωή τους όπως ζούμε υποτίθεται εμείς τώρα τη δική μας, και πείτε με αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπαρμένη, αλλά πρέπει να δείτε το βλέμμα της γιαγιάς μου όταν κοντοστέκονται στην πόρτα , Κυριακή καλοντυμμένοι για να βγούν και τον πλησιάζει για να του διορθώσει τη γραβάτα του. Πρέπει να τους δεις πως κοιτάζονται. Σαν να κρύβουν κάτι που εμείς ποτέ δε θα μάθουμε. Είναι ο κόσμος της και είναι ο κόσμος του.

Είναι γνωστή η αδυναμία μου στα ζευγάρια της τρίτης ηλικίας, με λιώνουν, και επιδιώκω πολύ συχνά συζήτήσεις με γνωστά η άγνωστα ζευγάρια που συναντώ, μήπως και καταφέρω να ξεκλέψω λίγο από τη σοφία τους. Διάβασα κάτι πρόσφατα που υποψιαζόμουν εδώ και καιρό αλλά ποτέ δεν είδα μαρτυρίες. Σε μια έρευνα που έγινε σε ανθρώπους τρίτης ηλικίας , λίγο πριν πεθάνουν, ρωτήθηκαν για ποιο πράγμα μετανιώνουν πιο πολύ στη ζωή τους. Οι περισσότεροι μετάνιωσαν για τα unsaid – τα ανείπωτα- . Τα ανείπωτα σ’αγαπώ, μου λείπεις και συγγνώμη. Τα ανείπωτα που αν ζωντάνευαν είχαν τη δύναμη να φέρουν τα πάνω κάτω στις ζωές τους αλλά ποτέ δεν τόλμησαν να πουν. Κανείς δεν μετάνιωνε γι’αυτά που είχε πει. Μόνο για τα ανείπωτα. 
Και είναι μεγάλο το βάρος τους για να το αντέξεις τόσα χρόνια, λένε...

Έτσι, θέλω να κλείσω με ένα απόσπασμα από την αγαπημένη μου σειρά, τις Desperate Housewives, και την αγαπημένη μου σκηνή. Ο Tom και η Lynette ήταν το αγαπημένο μου ζευγάρι και τις 8 season  αλλά για κάποιο λόγο στο τέλος δεν άντεξαν τα πολλά λάθη μαζεμένα και χώρισαν για πάρα πολύ καιρό. Σε μια βόλτα στην παλιά του γειτονιά, ο Tom βρίσκεται να συζητάει με τον παλιό του γείτονα, τον Roy, ο οποίος είναι γέρος και ζει τις τελευταίες του ώρες με τη γυναίκα του η οποία πάσχει από καρκίνο. O Roy του λέει πως δε μετανιώνει για τίποτα, πως όλα όσα είχε να πει στην Κaren της τα έχει πει. "I told her that she is the love of my life" και πως τώρα είναι δίπλα της και της κρατάει το χέρι μέχρι να κλείσει τα μάτια της. Τον συμβουλεύει λοιπόν , όχι να γυρίσει στη γυναίκα του, αλλά τουλάχιστον να της πει αυτά που θέλει να της πει.. Τα ανείπωτα. 

"Τom it's so important to say these things, when you can. Because when it's over, it's OVER! "

"I hear you…."

"Do you?!"

Τι κάνει ο Τοm? See yourself…

Προς τι, λοιπόν, αυτή η εμμονή, να αλλάζουμε τους ανθρώπους σαν τα πουκάμισα θεωρώντας ότι κάπως έτσι «ζούμε τη ζωή μας»?

 Γιατί δεν προσπαθούμε πια με τα ανείπωτα να μπαλώσουμε το παλιό αγαπημένο μας άνθρωπο?  

Αυτά τα πολλά χέρια. Αχ ναι, αυτά τα πολλά χέρια φταίνε, που , όπως τόσο σοφά είπε και ο καλός μας άνθρωπος, μας κατσιάζουν.

 Γιατί, άνθρωπε μου , η αγάπη δεν βρίσκεται ανοίγοντας φερμουάρ…


&


πραγματικά, όλα είναι ίδια αν δεν τ'αγαπας. 

Καλημέρα σας, 

S.