S01E15 - Amsterdam is holding hands.

Βάλε αυτό να παίζει και διάβασε όσο θες…

http://www.youtube.com/watch?v=c68eDqkh2r0 - "Take my hand and never let me go.."

Έχουν περάσει αρκετές μέρες από τότε που "κατάφερα" να γυρίσω. Δε θα σου πω πως πέρασα γιατί δε νομίζω οτι σε νοιάζει αλλά δε νομίζω ότι θα'πρεπε κιόλας να σε νοιάζει. Don't get me wrong of course.
Με δύο λέξεις, πέρασα Amsterdam-ικά!

Το Αmsterdam το αγάπησα γιατί μου φάνηκε ότι συνδυάζει την παλιά ρεμπέλικη ζωή ζωγράφων και συγγραφέων με τους γρήγορους και απαιτητικούς ρυθμούς μιας Ευρωπαϊκής πόλης. Οι άνθρωποι ναι μεν περιμένουν να ανάψει πράσινο για να περάσουν τον δρόμο αλλά δεν είναι τόσο στρατιωτάκια ώστε όταν σε δουν να παλεύεις με τον τεράστιο χάρτη σου κάνοντας στροφές 360 μοιρών γύρω από τον εαυτό σου να σε αφήσουν αβοήθητο (όπως κάνουμε εμείς, γκουχου γκούχου, που βλέπουμε τουρίστες και αλλάζουμε πεζοδρόμιο). Στο Amsterdam ένιωθα οικεία. Όχι μόνο επειδή σε κάθε coffee shop "τύχαινε" να κάτσω στο ίδιο τραπέζι με όχι μια αλλα δύο ξεχωριστές παρέες Ελλήνων και κάθε παρέα που θα άκουγες να φωνάζει ή να γελάει δυνατά σε ένα μουσείο ήταν σίγουρα παρέα από την πατρίδα. Ένιωθα οικεία γιατί οι άνθρωποι ήταν Άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο, και το ένιωσα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί. Τι να πω, ίσως σου φανώ υπερβολική και χαζορομαντική για άλλη μια φορά αλλά πουθενά δεν είχα ξαναδεί (ή ποτέ απλά δεν παρατηρούσα προσεκτικά) τόσα holding hands.
 Holding hands από ερωτευμένα ζευγαράκια έιναι το all time classic. Το να κρατάει ο μπαμπάς τη μαμά από το χέρι είναι 50%-50% ενώ τα ζευγάρια τρίτης ηλικίας που κρατιούνται από το χέρι είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση. Δεν εννοώ την γιαγία που κρατάει τον παππού από φόβο μην πέσει και γλιστρήσει για χιλιοστή φορά σήμερα. Εννοώ τα παππούδια που κρατιούνται από το χέρι γιατί έτσι κρατιόντουσαν και όλη την κοινή ζώη που πέρασαν. Ενωμένοι.

Είδα τον νεαρό άντρα να κρατάει το χέρι της εμφανώς υπέρβαρης κοπέλας του. Χωρίς ντροπή. Εδώ το να κυκλοφορείς στην παραλία με κοπέλα που έχει κυτταρίτιδα είναι συνέργεια σε έγκλημα.

Είδα παιδάκι να κρατάει παιδάκι από το φόβο του. Χάχα. 

Είδα τον 50άρη άντρα να κρατάει τρυφερά τη γυναίκα του ενώ χαζεύανε τις βιτρίνες στον πιο ακριβό δρόμο της πόλης. Στο άλλο χέρι κρατούσε τα ψώνια της φυσικά. Η κρίση της μέσης ηλικίας δεν τους είχε αγγίξει. Όλα αυτά τα θεωρώ άλλωστε απλές δικαιολογίες. Εμένα μου φάνηκαν να το διασκεδάζουν και χωρίς να το καταλάβω χαμογέλασα και εγώ όταν είδα πως έπλεξαν τα χέρια τους και τα είχαν χώσει και οι δύο στην ίδια τσέπη. 

Είδα πολύχρωμα holding hands. Aυτά είναι πραγματικά άξια φωτογραφίας γιατί συνήθως είναι αποτέλεσμα ανθρώπων με πολύ θάρρος που υπερασπίστηκαν και εναντιώθηκαν για χάρη της αγάπης. 

Τέλος, είδα κάτι που με συγκίνησε. Τώρα θα μου πεις, εσύ συγκινείσαι με όλα. Ναι, σίγουρα, δεν αντιλέγω. Αλλά αυτό ήταν αντικειμενικά τόσο τρυφερό που δεν μπόρεσα να μην το απαθανατίσω και πόσο μάλλον να μην το μοιραστώ. Στο σπίτι της Anna Frank ( που μπορεί να πέρασα και μισή μερα, μάρτυρας μου η Frida Kahlo), λίγο πριν την έξοδο είχαν μια συλλόγή από φωτογραφίες της οικογένειας Frank και δίπλα στην καθεμία περιγραφή του τόπου, της ημερομηνίας και των προσώπων που μπορούσες να δεις. Εκεί, μαζί με αρκετούς ακόμα διάβαζα τις λεζάντες των φωτογραφιών μέσα στην απόλυτη σιωπή, όταν άκουσα έναν άντρα να διαβάζει δυνατά τις λεζάντες. Και σαν να μην αρκούσε αυτό, τις σχολίαζε και περιέγραφε με εκπληκτική λεπτομέρεια την ΚΑΘΕ φωτογραφία. Φανερά ενοχλημένοι γυρίσαμε όλοι ταυτόχρονα τα κεφάλια μας για να επιπλήξουμε τον κάφρο που δε σέβεται τους γύρω του. Προς μεγάλη μας έκπληξη ο κύριος όχι μονο δεν ήταν κάφρος αλλά ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος που ζωντάνευε τις εικόνες που έβλεπε για την τυφλή γυναίκα του. Και αυτή με σκυμμένο το κεφάλι και κλειστά τα μάτια (σαν να της κάνει διαφορά) κρεμόταν από κάθε του κουβέντα, ρωτούσε να μάθει και άλλα. Για μένα αυτοί οι άνθρωποι ήταν λιγότερο τυφλοί από όλους μας. Η επίσκεψη σε ένα μουσείο για έναν άνθρωπο που δε βλέπει είναι κάπως ειρωνική αν όχι εντελώς ανούσια. Και όμως είχαν βρει τον τρόπο τους. Το ελάττωμα του ενός δεν εμπόδιζε την ευτυχία του άλλου και είχαν παρακάμψει τις δυσκολίες. Η ιστορία είναι απλή, σχεδόν παιδική αλλά, πιστεψέ με, καθόλου αυτονόητη. Κάποιοι ξεπερνούν αληθινές ασχολίες και εσύ ακόμα αναλώνεσαι σε πράγματα μικρά. 

Από κάθε μου ταξίδι, αιχμαλωτίζω μια στιγμή. Στιγμές που μια μέρα θα με κάνουν τον άνθρωπο που θέλω να γίνω. Από το συγκεκριμένο ταξίδι αυτή είναι η στιγμή που θα κρατήσω για να μην ξεχάσω πως όταν αγαπάς όλα είναι δυνατά και να θυμηθώ κάτι που έλεγα παλιά.

 "Αγάπη είναι να μαλώνεις αλλά να μην αφήνεις το χέρι που κρατάς". 

Και έρχομαι να προσθέσω. Αν μπορείς κράτα τον και από τα δυο χέρια, έτσι μωρέ, για να είσαι σίγουρος! 

xxx

S.