Είναι πολύ cliche,το ξέρω, αλλά ακόμα περισσότερο αληθινό!
Γι'αυτό..
Επειδή είναι η ζώη ΣΟΥ...
Κάνε ό,τι αγαπάς και κάντο συχνά.
Αν δε σου αρέσει κάτι, αλλαξέ το.
Αν δε σου αρέσει η δουλειά σου, παραιτήσου.
Αν δεν έχεις αρκετό χρόνο, σταμάτα να βλέπεις τόση τηλεόραση.
Αν ψάχνεις τον έρωτα της ζωής σου,σταμάτα.
Θα σε βρει αυτός όταν αρχίσεις να κάνεις πράγματα που αγαπάς.
Μην υπεραναλύεις, η ζωή είναι απλή.
Όλα τα συναισθήματα είναι όμορφα.
Και…
Όταν τρως, απολάμβανε κάθε τελευταία μπουκιά.
Δεν είχα σκοπό να γράψω σήμερα. Λίγο η έλλειψη έμπνευσης, λίγο η τεμπέλικη Κυριακή που μου αρέσει να απολαμβάνω. Είδα όμως στo newsfeed μου ένα video που μου κίνησε την περιέργεια. Αν ήξερα περι τίνος πρόκειται δε θα το άνοιγα φυσικά γιατί έχω ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα που αφορούν παιδική βία και όσο μπορώ αποφεύγω τις εικόνες που τη συμπεριλαμβάνουν γιατί με στοιχειώνουν. Το να σε στοιχειώνει κάτι που δεν μπορείς να λύσεις είναι τόσο απογοητευτικό που δεν αντέχεται. Το έκανα όμως και πίεσα τον εαυτό μου να το δει μέχρι τέλους αφού ήδη μετά τα πρώτα δευτερόλπετα άρχισα να βουρκώνω. Βάζω τον αδερφό μου στη θέση αυτού του παιδιού και εξοργίζομαι. Εξοργίζομαι με τα λάθος πρότυπα που δίνουμε στα παιδιά. Εξοργίζομαι με τους γονείς που θεωρούν ότι τα παιδιά παίρνουν μόρφωση μόνο απο το σχολείο αρνούμενοι το σημαντικότατο ρόλο που έχουν ως δάσκαλοι ήθους! Εξοργίζομαι που μαθαίνουμε στα παιδιά από τόσο νωρίς να βάζουν ταμπέλες. Εξοργίζομαι που δεν παίρνουμε τα παιδιά στα σοβάρα.
και… Εξοργίζομαι με όλους μας που δεν αποδεχόμαστε το διαφορετικό.
Ο σχολικός εκφοβισμός, το γνωστό bullying, υπήρχε ανέκαθεν απλά εμείς το μάθαμε τώρα. Θυμήσου για παράδειγμα τον Oliver Twist. Όμως μερικοί ακόμα υποστηρίζουν ότι η σχολική επιθετικότητα αποτελεί μια φυσική διαδικασία στην ανάπτυξη του παιδιού και ότι ιδιαίτερα τα αγόρια σκληραίνουν και προετοιμάζονται για τη ζωή. But who said boys don't cry?
Κοίτα τα ονόματα!
Στατιστικές λένε ότι 1/10 παιδιά έχει ύπαρξει θύμα bullying. Το φαινόμενο παρατηρείται κυρίως μεταξύ αγοριών και το σύνηθες μέρος είναι η αυλή του σχολείου. Τα 15 από τα 25 θύματα συνεχόμενου και έντονου bullying κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας. Και σε ποιον το εκμυστηρεύονται συνήθως? Σε κάνεναν! Οι λόγοι του bullying? Συνήθως ανύπαρκτοι και πλασματικοί. Θα το θυμάστε άλλωστε. Όλοι μας ήμασταν παιδιά και είχαμε ένα συμμαθητή που ήταν λίγο στρουμπουλός, ένα κοριτσάκι που ήταν τρομακτικά ψηλό και άχαρο, κάποιον που φορούσε πολύ χοντρά γυαλιά ή που δε χαμογελούσε ποτέ για να μη φανούν τα σιδεράκια του. Οι διαστάσεις του bullying είναι τρομακτικές, οι μέθοδοι ποικίλες και οι συνέπειες τις περισσότερες φορές ανεπανόρθωτες. Πότε όμως το πείραγμα ξεπερνάει τα όρια και γίνεται επικίνδυνο?
Και πάλι έχω τη μικρή μου εμπειρία στο θέμα αυτό. Ως θύμα φυσικά!
Ήμουν πρώτη δημοτικού, πάαααρα πολυ ντροπαλό κοριτσάκι (όσα δεν έκανα όμως στο σχολείο τα έκανα εκτός, μην ανησυχείς!) και πηγαινοερχόμασταν στο σχολείο με το σχολικό. Κάθε μεσημέρι λοιπόν με γυρνούσε το λεωφορείο 5 στην Καλαμαριά και καθόμουν με δύο αδερφές. (όχι gay χαχα, τις κυριολεκτικές αδερφές!). Η μεγαλύτερη από τις δύο αδερφές λοιπόν με περνούσε από απίστευτα βασανιστήρια κατ'εμέ γιατί μου απαγόρευε να μιλάω στη μικρότερη. Μου μιλούσε άσχημα, με έβριζε, μου έπαιρνε τα πράγματα και με εκβίαζε ότι άμα το πω σε οποιονδήποτε η ζωή μου θα γίνει κόλαση! Δεν θυμάμαι ονόματα, ούτε για πόσο καιρό γινόταν αυτό και φυσικά δεν έμαθα ποτέ το λόγο. Θυμάμαι όμως πολύ καλά το μεσημέρι που με παρέλαβε η μαμά από το λεωφορείο σε χρώμα μπλε απο το κλάμα. Τώρα που σκέφτομαι όλο το σκηνικό και κάθε φορά που τυχαίνει να το περιγράψω σε κάποιον που φαντάζει απίστευτα χαζό και δυσκολεύομαι να πιστέψω πως άφησα κάτι τόσο ασήμαντο να με πληγώνει τόσο πολύ. Η μεγάλη Σίσσυ θα την έβαζε στη θέση της αυτή τη μικρή ***** αλλά η μικρή Σίσσυ δεν ήξερε τι κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις και προτιμούσε να το κρατήσει κρυφό από το να υποστεί τις συνέπεις αν μαθευόταν. Τα παιδιά τείνουν να τα μεγαλοποιούν όλα. Θυμάμαι, από μικρή κοιμόμουν με ένα λούτρινο πάντα στην αγκαλιά μου το οποίο το οποίο μου φαινόταν τεράστιο και πάντα έτσι το είχα στο μυαλό μου. Μέχρι που το είδα ξανά πριν λίγα χρόνια και είδα πως είχε το μέγεθος της παλάμης μου. Έτσι έκανα και με το πρόβλημα μου. Το έκανα υπερμεγέθες στο μικρό παιδικό μου μυαλό.
Ευτυχώς δεν εξελίχθηκα σε μία από αυτές τις περιπτώσεις που όταν βιώνουν κάτι άσχημο μετά βγάζουν τα απωθημένα τους σε άλλα παιδάκια. Από μικρή αγαπούσα πολύ το διαφορετικό. Έτσι, ο διπλανός μου ήταν χοντρούλης, το αγόρι που αγαπούσα φορούσε γυαλάκια, η κολλητή μου ήταν από τη Νιγηρία και εγώ φυσικά φορούσα σιδεράκια!
Γι'αυτό σου λέω, οι διαστάσεις του bullying είναι τρομακτικές, οι μέθοδοι ποικίλες και οι συνέπειες τις περισσότερες φορές ανεπανόρθωτες.
Τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα, ειδικά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους που πλάθεται η ψυχή τους, αλλά είναι και τόσο ειλικρινή που μπορούν να γίνουν αφάνταστα σκληρά. Όταν λοιπόν πρόκειται για σχέση μεταξύ παιδιών η πρώτη κατηγορία μπορεί να πληγωθεί ανεπανόρθωτα από τη δεύτερη.
Κάθε μέρα 160.000 παιδιά αποφεύγουν το σχολείο για να μην πέσουν ξανά θύματα. Και αν δε μπορείς να σώσεις όλα τα παιδιά, σώσε τουλάχιστον αυτό που έχεις δίπλα σου!
xxx
S.
PS: Όσο για τον Jonah? Έχω να του πω ένα μεγάλο μπράβο που κατάφερε να το βγάλει από μέσα του και ελπίζω να συνειδητοποίησε ότι τόσα χρόνια μπορεί να τον κορόιδευαν 20 ή 30 παιδιά αλλά μόλις μέσα σε λίγες εβδομάδες απέκτησε 133.711 υποστηρικτές!!!
3η Δεκεμβρίου! Παγκόσμια ημέρα για Άτομα ΜΕ ειδικές Ανάγκες.
Δε θέλω να επεκταθώ περισσότερο γιατί θα γίνω γραφική και σε συνδυασμό με τα προήγουμενα blog θα νομίζετε ότι συναγωνίζομαι τη Μητέρα Τερέζα. Πραγματικά όμως αξίζει να δείτε τις παρακάτω φωτογραφίες. Τις βρίσκω πολύ inspiring!
Kαι σας παρακαλω!
*ΜΗΝ ΠΑΡΚΑΡΕΤΕ ΣΕ ΘΕΣΕΙΣ ΑΝΑΠΗΡΩΝ. Τα δύο τρία βήματα που θα κάνετε παραπάνω για κάποιους ανθρώπους φαντάζουν μαραθώνιος.
*ΜΗΝ ΠΑΡΚΑΡΕΤΕ πάνω στο πεζοδρόμιο και σε διαβάσεις. Μπορεί να αφήσετε έναν άνρθωπο εγκλωβισμένο πάνω στο αναπηρικό του καροτσάκι ανάμεσα στα πεζοδρόμια Θα προλάβετε να πιείτε τον καφέ σας και αν παρκάρετε δυο στενά πιο κάτω.
*ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΜΙΛΑΤΕ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΖΟΙ. απλά δεν περπατάνε. ποιος σας είπε ότι δε σκέφτονται?
Μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω απο 1.000.000 ΑΜΕΑ.
Μην τους κάνετε τη ζωή πιο δύσκολη απ'ότι ήδη είναι..
Enjoy!
Και για να μην ξεχνάμε και τους τετράποδους φίλους μας, σας πληροφορώ ότι μεταξύ μας υπάρχουν πάρα πολλοί υπέροχοι άνθρωποι που δεν παράτησαν το κατοικίδιο τους στα σκουπίδια λόγω αναπηρίας. Και η ευγνωμοσύνη τους είμαι σίγουρη ότι δεν περιγράφεται!
Ταξιδεύω από τότε που με θυμάμαι. Ή μάλλον με ταξίδευαν, για την ακρίβεια. Είχα την τύχη να έχω δύο υπέροχους γονείς που με ταξίδευαν αντί να με αφήνουν στον παππού και τη γιαγιά. Μου έχουν κάνει το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να κάνουν γονείς στο παιδί τους. Έχω πατήσει το πόδι μου σε μέρη που κάποιοι δε φαντάζονται ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Έχω φωτογραφίες με φίλους που έκανα στα ταξίδια μου και είναι παιδάκια από όλες τις φυλές. Ήταν όλοι φίλοι μου.
Επιστρέφουμε πάντα με souvenir. Το κάνω αλλά το βρίσκω λίγο χαζό. Άλλωστε είτε γυρνάς με μικρογραφία του πύργου του Eiffel, είτε με ένα μικρό άγαλμα της ελευθερίας ή μια mini πυραμίδα… όλα αν τα αναποδογυρίσεις γράφουν made in china! (ironic,huh?)
Γι'αυτό έχω καταλήξει ότι οι φωτογραφίες είναι ο πολυτιμότερος θησαυρός που έχεις μετά από ένα ταξίδι και το καλύτερο souvenir. Made by you this time! Kαι δεν έχει κανένας άλλος ίδιο!
Το να έχεις στα χέρια σου όμως ένα video από το ταξίδι σου είναι μαγικό. Ξαναζείς τη στιγμή με όλες σου τις αισθήσεις! Ποιος είπε οτι δεν μπορείς να ταξιδέψεις στο χρόνο?
Το παρακάτω είναι ένα από τα πιο όμορφα video που έχω δει τον τελευταίο καιρό και ελπίζω να το απολαύσετε όσο και γω. Τολμήσε και κάνε πράξη μια τρελή ιδέα που σου ήρθε για να έχεις ένα πρωτοτυπο αναμνηστικό από τα ταξίδια σου και πίστεψε με θα είσαι πολύ περήφανος γι'αυτό όταν μια μέρα θα το δείχνεις στα παιδιά σου.
And remember… “The world is a book and those who do not travel read only one page.”
PS: Και επειδή δεν είμαι μόνο λόγια.. η δικιά μου ιδέα είναι μία συλλογή από φωτογραφίες του The Jack από όλα τα ταξίδια που έχουμε πάει μαζί. Όπως βλέπετε η οικογενειακή παράδοση συνεχίζεται!
Η παρακάτω εικόνα έχει στοιχείωσει τη ζωή μου και εύχομαι να στοιχειώσει και τη δική σου!
An abandoned child ravaged by Aids. Over a quarter of the children in Romanian orphanages are infected with Aids. The cause is a lack of clean needles and the practice of giving under-nourished children transfusions of blood untested for Aids contamination.
-Romania 1990
Κάνε μου μια χάρη και πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις κάνε μεγέθυνση την παραπάνω φωτογραφία και κοίταξε την προσεκτικά για λίγα δευτερόλεπτα! Είναι απαραίτητο για να μπορέσεις να καταλάβεις αυτά που γράφω στη συνέχεια.
Ποιος έχει τόση δύναμη στον κόσμο μας ώστε όταν είσαι 4 χρονών να σε κάνει να μοιάζεις 84?!?
1η Δεκεμβρίου. Από τότε που με θυμάμαι η μέρα αυτή για μένα σηματοδοτούσε την αντίστροφη μέτρηση μέχρι τα Χριστούγεννα. Με απίστευτη χαρά κρεμούσα πάνω από το θρανίο μου τη χριστουγεννιάτικη καρτέλα με τις ημερομηνίες σε κουτάκια και κάθε μέρα που περνούσε άνοιγα ένα κουτάκι και καταβρόχθιζα το σοκολατάκι που έκρυβε μέσα λες και αμα το έτρωγα πιο γρήγορα θα ερχόντουσαν και πιο γρήγορα τα Χριστούγεννα. Ναι, ήμουν αστείο παιδάκι αλλά μεγαλώνοντας έγινα και πολύ συνειδητοποιημένο παιδάκι. Έτσι έμαθα ότι αυτή η μέρα είναι πολύ πολύ σημαντική και αφιερωμένη σε ένα πολύ μεγάλο σκοπό. Την καταπολέμηση του AIDS.
Η φετινή 1η Δεκεμβρίου όμως ήταν πολύ διαφορετική από όλες τις προηγούμενες. Ούτε κρέμασα το σοκολατοημερολόγιο μου, ούτε έραψα την κόκκινη κορδελίτσα στη μπλούζα μου. Επίσης δεν αντικατέστησα την profile picture μoυ ώστε να δείξω πόσο καλός και ευαισθητοποιημένος άνθρωπος είμαι. Τη φετινή 1η Δεκεμβρίου και κάθε 1η Δεκεμβρίου από εδώ και πέρα θα θυμάμαι το φετινό ταξίδι που δεν κατάφερα να κάνω στην Ουγκάντα. Μέχρι να το κάνω!
Και για όσους δε γνωρίζουν, εξηγώ!
Με μία από τις καλύτερες μου φίλες, τη Marie Curie*, οι καφέδες και οι συζητήσεις που κάνουμε είναι διαφορετικές. Δεν κουτσομπολεύουμε, δεν αναλύουμε τα πάντα για ώρες (εντάξει, όχι καθόλου, αλλά λίγο). Μοιράζομαστε ένα μεγάλο πάθος. Το πως θα κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Και αυτές οι συζητήσεις είναι για μένα θησαυρός. Είναι η φίλη με την οποία μοιράζομαι την τρέλα στη ζωή, μαζί θα κάνουμε bungee jumping, skydiving και ότι άλλο εφευρεθεί μέχρι τότε που να δοκιμάζει τα οριά μας.
Σε ένα από τα πολύωρα βράδια που περνάμε στο σπίτι μου κάνοντας ατελείωτες συζητήσεις, έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να κάνουμε πολύ εναλλακτικές διακοπές το καλοκαίρι. Κάπου πολύ διαφορετικά. Αν θυμάμαι καλά, η πρώτη ιδέα για προορισμό ήταν η Χαβάη ή η Τζαμάικα. Σκοπός μας ήταν να πάμε για ένα μήνα περίπου, να δουλέψουμε και ότι βγάλουμε να το φάμε εκεί σε κάποιο εξωτικό νησί που θα χορεύαμε και θα πίναμε cocktails όλη μερα κάνοντας καινούριους φίλους. Καθώς όμως η ιδέα έπαιρνε σάρκα και οστά (αυτό είναι το μαγικό με αυτές τις ιδέες) σκεφτήκαμε ότι αφού θα αφιερώναμε που θα αφιέρωναμε τόσο μεγάλο μέρος του καλοκαιριού μας ας το κάναμε τουλάχιστον για καλό σκόπο. Κάπου ανάμεσα στα δεκάδες ανοιχτά παράθυρα του internet explorer, που ανοίγω καθώς κάνω οποιαδήποτε από τις έρευνες μου, βρέθηκαμε να συζητάμε να πάμε για εθελοντική εργασία στην Ουγκάντα σε ένα πρόγραμμα στήριξης των ορφάνων που έχασαν τους γονέις τους από Aids. Ο σκοπός ήταν ιερός και αποφασίσαμε να βοηθήσουμε στη ρίζα του προβλήματος. Οι χώρες της Αφρικής εχούν την πρωτία(!) στο AIDS.
An HIV-positive child at an orphanage near Chennai, India.
India estimates it has approximately 5.25 million people with HIV/AIDS, by far the largest number in the Asia Pacific region and only second largest in the world after South Africa. More concerning, up to 95 per cent of those infected do not even know they have the disease, allowing the disease to spread at exponential rates.
Οι αντιδράσεις του περιβάλλοντος μας ήταν ποικίλες! Οι γνωστοί δε μπορούσαν να κατανοήσουν πως κάποιος διανοείται να χαλάσει το καλοκαίρι του για κάτι τέτοιο. Ο μπαμπάς μου μας "καθησύχασε" ενημερώνοντας μας ότι κυκλοφορεί φήμη ότι πριν 10 χρόνια στην Ουγκάντα τρώγανε ανθρώπους (με ιδιαίτερη προτίμηση στα λευκά κοριτσάκια). Η θείος της Marie Curie* μας προειδοποίησε ότι άμα πάμε εκεί οι πιθανότητες να γυρίσουμε είναι ελάχιστες. Και οι λίγοι που μας ήξεραν μας καταλάβαιναν απόλυτα! Ότι και να ακούγαμε, ήμασταν αποφασισμένες. Θέλαμε να φύγουμε απο το comfort zone μας και να δούμε την αλήθεια με τα ίδια μας τα μάτια και όχι όπως μας παρουσιάζεται από τα media. Αντί να δείξουμε για άλλη μια φορά την πλάτη μας στη μάστιγα της εποχής μας, εμείς αποφασίσαμε να δείξουμε την καρδιά μας!
Οι διακοπές μας κάθε άλλο παρά διακοπές προμηνύονταν.
3 εβδομάδες.
Σέ ένα ορφανοτροφέιο στη λίμνη Luwero.
Ύπνος στο πάτωμα.
Κύρια τροφή μας οι γλυκοπατάτες και κάτι ντόπια λαχανικά. (η ιδέα του να αποχωρηστώ τα Mc Donald's ήταν κάπως σοκαριστική, ομολογώ)
Ελάχιστο νερό και αυτό μόνο με το απαραίτητο χάπι.
Για ντουζ ούτε συζήτηση.
Όταν όλοι οι γνωστοί μας θα αντιμετώπιζαν hangover από τα απανωτά mojito τους στα beach bar εμείς θα αντιμετωπίζαμε το βλέμμα ενός ορφανού που έμαθε πολύ νωρίτερα απ'ότι έπρεπε πόσο σκληρή μπορεί να γίνει η ζωή.
Όλα ήταν έτοιμα, τα εισητήρια αγορασμένα, εμείς ένα βήμα πριν τα απαραίτητα εμβόλια και με μια χαρά απερίγραπτη. Έτοιμες να ζήσουμε την πιο συναρπαστική εμπειρία της ζωής μας. Έτοιμες να αλλάξουμε τον κόσμο. Γιατί κάπως έτσι πιστεύουμε ότι αλλάζει, βήμα-βήμα.
'Ολα αυτά φυσικά τα γράφω με αφορμή την ημέρα που μόλις μας πέρασε γιατί μετά την έρευνα και την προετοιμασία που κάναμε για το συγκεκριμένο ταξίδι για μας αυτή η μέρα δεν είναι αλλή μια παγκόσμια μέρα στο ημερολόγιο. Για μας είναι μια γιορτή ότι βάλαμε το λιθαράκι μας, και θα βάλουμε ολόκληρη πέτρα στο μέλλον για να αλλάξει τουλάχιστον αυτό στον κόσμο. Να εξαλειφθεί ο ιυός του AIDS, μέσα από τη σωστή ενημέρωση και την άμεση θεραπεία.
τα νούμερα είναι τρομακτικά!
Και αν εσύ δεν έχεις το θάρρος ή τη διάθεση να αλλάξεις τον κόσμο μας με ένα τέτοιο ταξίδι τότε κάντο απλά με ένα click! Μπες στο http://one.org/c/us/actnow/3878/ και πρόσθεσε το όνομα σου στη λίστα ενισχύοντας τον οργανισμό που έχει σκοπό μέχρι το 2015 να μην γεννιέται πλέον κανένα παιδί με AIDS. Θα σου πάρει 1' από τη ζωή σου και θα χαρίσει εκατομμύρια λεπτά ζώης σε άλλους.
Το να νοσείς ή να είσαι φορέας ως ενήλικας είναι κατά ένα τρόπο επιλογή σου αν αμέλησες να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Το να γεννηθείς με ημερομηνία λήξης όμως λόγω AIDS δεν είναι επιλογή κανενός παιδιού!
Όσο για την Ουγκάντα? …. Όλα μας τα σχέδια με τη Maria Curie δυστυχώς ματαιώθηκαν λόγω ανωτέρας βίας. Και για τις δύο χάλασε το πιο συναρπαστικό μέρος του καλοκαιριού και ίσως ολόκληρης της ζωής μας! Εγώ όμως ξέρω ότι αυτό το ταξίδι μια μέρα θα το κάνουμε, και θα πάμε στο συγκεκριμένο χωριό και για τον ίδιο σκοπό. Θα πάμε μαζί! Εγώ και η Marie Curie*.
xxx
S.
*τα ονόματα προφανώς(!) δεν είναι αληθινά. Σίγουρα όμως δεν είναι και τυχαία!
Find out who you are and do it on purpose.
Dolly Parton
Υπάρχουν τοοόσες πολλές στη ζωή μας! Υπάρχουν αυτές που έρχονται ξαφνικά στη ζωή σου και σε φέρνουν αντιμέτωπο με κάτι πρωτόγνωρο και διαφορετικό αλλά και αυτές οι οικίες και διαχρονικές που γίνονται όλοένα και πιο ισχυρές με το πέρασμα του χρόνου. Αυτές που δυναμώνουν μέσα από τις δυσκολίες αλλά και αυτές που στην πρώτη δυσκολία ξεφτίζουν και διαλύονται. Αυτές που επιλέγεις να έχεις στη ζωή σου γιατί ξέρεις οτι σου την κάνουν ακόμα πιο όμορφη αλλά και αυτές που επιλέγεις να αφήσεις γιατί κρατούσες μόνο από συνήθεια. Σχέσεις Οικογενειακές, Φιλικές, Ερωτικές, Επαγγελματικές. Εξωσυζυγικές, Προδοσίας, Εμπιστοσύνης, Μίσους, Πάθους, Συμφέροντος και πάει λέγοντας μέχρι να με σταματήσεις.
Παλεύουμε καθημερινά να τις προλάβουμε όλες και να τους ικανοποιήσουμε όλους. Όλοι ζητάνε ένα κομμάτι από εμάς και στο τέλος για εμάς δε μένει τίποτα. Ξεχνάμε να συντηρήσουμε την πιο σημαντική σχέση που έχουμε στη ζωή μας. Την πιο συναρπαστική και μοναδική σχέση που έχουμε.. αυτή που έχουμε με τον εαυτό μας!
Οι άνθρωποι έρχονται και φέυγουν από τη ζωή μας. Aυτός με τον οποιον μένουμε στο τέλος είναι ο εαυτός μας και αυτή είναι η μόνη σχέση που θα έχουμε εγγυημένα για όσο ζούμε. Η πιο πιστή και μονογαμική σχέση που μπορούμε να δημιουργήσουμε. Γιατί λοιπόν να μην επενδύσουμε σε αυτήν?
First things come first! Mην βιαστείς να κρίνεις τον εαυτό σου ως εγωκεντρικό τέρας επειδή βάζεις σε προτεραιότητα τη σχέση που έχεις με τον εαυτό σου. Με μια βαθύτερη διερεύνηση (και κατα πολύ επηρεασμένη απο την τελευταία μου εμμονή με βιβλία που έχουν θέμα την ψυχοθεραπεία) συνειδητοποίησα ότι μόνο μια καλή και υγιής σχέση με τον εαυτό μας μπορεί να τροφοδοτήσει και τις υπόλοιπες σχέσεις στη ζωή μας. Αντιθέτως, μια διαταραγμένη σχέση με τον εαυτό μας υπονομεύει το αυθεντικό και αλτρουιστικό ενδιαφέρον για τους γύρω μας αφήνοντας αρνητικά συναισθήματα να δηλητηριάζουν και να σαμποτάρουν τις σχέσεις με το περιβάλλον μας. Aυτό φυσικά είναι κάτι που ξέρεις να παπαγαλίζεις πολύ εύκολα αλλά πόσοι από εμάς το κατανοούμε σε βάθος?!
To love oneself is the beginning of a life-long romance.
Oscar Wilde
Η ιδέα για όλα αυτά άρχισε να στροβιλίζει επικίνδυνα στο μυαλό μου όταν κατάλαβα στις πολύωρες συζητήσεις με τις φίλες μου πόσο συχνά κατατάσσουμε κάποιες συμπεριφορές ανθρώπων γύρω μας στην κατηγορία "δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του". Το λέμε για το αγόρι που απατά σε μόνιμη βάση την κοπέλα του γιατί αναζητεί την επιβεβαίωση. Για τη φίλη που σου πετάει κακίες τυλιγμένες με δόσεις χιούμορ ή ψευτοχαίρεται όταν της ανακοινώνεις κάτι χαρμόσυνο. Τους συγγενείς που σε ανταγωνίζονται χωρίς να υπάρχει κανένα απολύτως σημείο σύγκρισης. Τον συνεργάτη που σου βάζει τρικυκλοποδιές στην πρώτη ευκαιρία και αρνείται να δει out of the picture το γενικότερο καλό αφού αν αυτός δεν πετυχαίνει δεν πρέπει να πετύχεις ούτε και συ. Να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα δηλαδή. Πόσες φορές σχολιάζουμε επίσης για γνωστούς μας που κάνουν παρέα με ανθρώπους μόνο και μόνο λόγω status μήπως αρπάξουν λίγο από το μυστικό της επιτυχίας. Πλάι στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, σωστά? Μόνο που δε συνειδητοποιείς ότι είσαι απλά η γλάστρα!
Και να΄ταν μόνο αυτές οι περιπτώσεις...
Εγώ (το ταλέντο!) τους καταλαβαίνω από το "εγώ γιατί όχι?" ύφος. Αυτή τη σαστισμένη, παγωμένη χαρακτηριστική, για όσους το έχουν ζήσει, έκφραση στο πρόσωπο τους που μαρτυρά πως ότι και να του λες τόση ώρα που είστε για καφέ, όλα περνάνε από το πρίσμα του "εμένα ποιος με καταράστηκε και δε μπορώ?"
Γιατί όμως?
με έτρωγε πολύ καιρό αυτό το ερώτημα.
Του φταίει η εμφάνισή του? Του φταίει ο χαρακτήρας του? Μήπως και τα δύο? Τον έχω ακούσει να ρίχνει το φταίξιμο στην κακή του τύχη, στο κακό το μάτι, στη μαύρη γάτα που πέρασε το πρωί από μπροστά του, την οικογένεια και τα τραυματικά παιδικά του χρόνια, τους πλανήτες που ήταν σε λάθος τροχία όταν γεννήθηκε, τη μαύρη του μοίρα και το κακό το ριζικό του και τελοςπάντων όποιονδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό του φυσικά. Τον ενοχλούν τα καλά των άλλων γιατί η ψυχή του είναι άρρωστη και δε βλέπει πόσα καλά έχει ο ίδιος.
Say "I LOVE YOU" but always love yourself more!
Κάπως έτσι κατάλαβα, ότι η απάντηση ήταν ηλίου φαεινότερη μπροστά μου! είδα ότι αυτός ο άνθρωπος δε ζηλεύει ούτε τις κατακτήσεις σου, ούτε το ύψος σου, ούτε τα λαμπερά σου μαλλιά. Αυτός ο άνθρωπος ζηλεύει το γεγονός ότι ΕΣΥ τα βρήκες με τον εαυτό σου. Θαυμάζει τον "αέρα" σου.
Μην του κρατάς κακία. Είναι χαμμένος. Δεν αφήνεται να ζήσει γιατί φοβάται. Γιατί, αλήθεια, υπάρχει πιο τρομακτικό πράγμα από το να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό? Μας κρίνουμε υπερβολικά αυστηρά για να μπορέσουμε να συνυπαρξουμε ειρηνικά με τον ευατό μας, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό.
Έτσι, αν καθώς διαβάσεις αυτές τις γραμμές, κάποιες συμπεριφορές σου πλησιάζουν τις παραπάνω, μπορεί να συνειδητοποιείς οτι και συ είσαι ένας από αυτούς.
Κάπου εδώ θέλω να ξεκαθαρίσω πως δε βγάζω την ουρά μου απ'έξω και δε φιλοσοφώ εκ του ασφαλούς! Βeen there done that! Έχω περάσει χρόνια ολόκληρα που δεν με έβρισκες ποτέ χωρίς παρέα. Τα βράδια χωρίς παρέα ήταν χαμμένα βράδια για μένα και το να μείνω από επιλογή μόνη στο σπίτι, μου ήταν αδιανόητο. Είναι οι σκέψεις που κάνουμε όταν είμαστε μόνοι μας που μας κάνουν να μην μπορούμε να αντέξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Ενώ όταν υπάρχει παρέα γύρω όλοι οι φόβοι και οι ανασφάλειες καλύπτονται από θορύβους. Έτσι και γω είχα συνέχεια γεμάτο πρόγραμμα την ημέρα και γεμάτο σπίτι τα βράδια. Κάπως έτσι φρόντιζα να έχω το λιγότερο δυνατό χρόνο με τον εαυτό μου. Έκανα πράγματα για να με συμπαθούν οι γύρω μου και όλο και λιγότερο συμπαθούσα τον ίδιο μου τον εαυτό. Στρουθοκαμήλιζα, κοινώς. Η ιστοριούλα όμως έχει αίσιο τέλος αφού γρήγορα κατάλαβα ότι η μονή λύση για να ξεπεράσεις του φόβους σου,για άλλη μια φορά, είναι το να τους κοιτάξεις κατάματα (πόσο cliche!). Αυτό προσπάθησα να κάνω και γω με το πέρασμα των χρόνων και τώρα μπορώ να το συνοψίσω λίγες προτάσεις μόνο!
1.παραδέχθηκα στον εαυτό μου τι με ενοχλεί στον εαυτό μου. (πολυ δύσκολο)
2.τι ζηλέυω στους άλλους. (λιγότερο δύσκολο)
3. Ξεκαθάρισα ότι δε μπορούμε να είμαστε όλοι τέλειοι γιατί έτσι θα ήμασταν όλοι ίδιοι και αυτό θα ήταν βαρετό, χαχα. (ευκολάκι, γέλασα κιόλας)
4.αγάπησα τα στραβά μου. (πααααρα πολύ δύσκολο!)
5.προσπάθησα να δουλέψω με τον εαυτό μου να διορθώσω όσα από αυτά διορθώνονταν. (βλ. δε ζητούσα ΠΟΤΕ συγγνώμη, όμως ποτέ των ποτών.)
6.αγάπησα το quote "δεν καθορίζουν οι περιστάσεις την ζωή σου, αλλά η στάση που έχεις απεναντί τους". (ευκολάκι και λίγο επίκληση στην αυθεντία αυτού που το πρωτοείπε)
και μετά...
6.REPEAT!
Έτσι αν δεις και συ κάποιον χαμμένο,
σε συμβουλεύω (αν και δε μου αρέσει να το κάνω, γιατί ποια είμαι εγώ που μπορει να τα ξέρω όλα?) να..
αποδεχθείς το ότι τον ενοχλεί ο "τα έχω καλά με τον εαυτό μου" αέρας που έχεις και αυτό είναι κάτι το οποίο δε θα σου παραδεχθεί ποτέ. Αν το παραδεχόταν σε σένα θα έπρεπε να το παραδεχθεί και στον ίδιο του τον εαυτό. Ούτε εσύ είσαι ο superman που θα έρθει να τον σώσει. Οπότε σε απαλλάσω από την ευθύνη του να του πείς τι νομίζεις ότι του φταίει. Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό είναι κάτι που πρέπει ο καθένας να καταλάβει μόνος του. Αλλιώς θα περπατάει πάντα με πατερίτσες. Μη του στερήσεις αυτη τη χαρά, αυτή την ιερή στιγμή που θα γνωρίσει τον εαυτό του!
Και μετά, πίστεψε με, αναπόφευκτα μόνο καλά συμβαίνουν. Αγαπάει και τον αγαπάνε αληθινά. Γι'αυτο... don't forget to love yourself, please!
You need guts to grow up and finally become who you really are. Do you dare?