παγκόσμια ημέρα μπριζόλας.παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS.
παγκόσμια ημέρα ερωτευμένων.
παγκόσμια ημέρα κατά των πειραμάτων σε ζώα.
παγκόσμια ημέρα μητέρας, πατέρα, παιδιού.
Eίναι τόσες πολλές που κάθε μέρα είναι μια παγκόσμια ημέρα.
Πολλοί τις κοροιδεύουν, άλλοι τις γιορτάζουν. Ανήκω πανηγυρικά στους δεύτερους!
Με ενοχλούν πάρα πολλοί οι εξυπνάκηδες που ισχυρίζονται ότι γιορτάζουν τον έρωτα τους κάθε μέρα. Α, ναι? ε τότε γιατί δε γιορτάζεις και σήμερα?
Στο θέμα μου όμως… σήμερα, λοιπόν, είναι πάρα πολλές παγκόσμιες μέρες μαζί. Παγκόσμια ημέρα Γης, παγκόσμια ημέρα δασοπονίας, ημέρα κουκλοθέατρου, παγκόσμια ημέρα για το σύνδρομο down, κατά του ρατσισμού, παγκοσμια ημέρα ύπνου αλλά και ποίησης. Αν ήμουν σε καλύτερη ψυχολογική κατάσταση μάλλον θα έγραφα ένα μακρόσυρτο κείμενο για το πόσο σημαντικό είναι κάθε ένα από αυτά. Δεν είναι όμως αυτή η μέρα. Είναι από τις ελάχιστες μέρες στη ζωή μου, που θα πω… τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. (ενώ τα πολλά λόγια είναι η αδυναμία μου).
Έτσι αφιερώνω στη σημερινή μέρα ένα από τα αγαπημένα ποίηματα για όλους τους παραπάνω σκοπούς. Στους ανθρώπους που έχουν χαθεί στα bar και στα ξενύχτια. Στους ανθρώπους που αναλώνονται σε λυκοφιλίες και σχέσεις συμφερόντων.
Στους ανθρώπους που έχουν σταματήσει να σκέφτονται και να προβληματίζονται.
Στους ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν χάσει τίποτα, αλλά έχουν χαθεί.
Στους ανθρώπους που ορίζονται από τα social events και οχι από τις προσωπικές στιγμές τους.
Στους ανθρώπους που αφήνουν το καλό για το τέλος όταν το τέλος δε φτάνει ποτέ.
Σε αυτούς που έχουν σταματήσει να ζουν!
Ένα τους συμβουλεύω, control damage! Και άμα έχεις βρει αυτό που φέρνει το χαμόγελο στο πρόσωπο σου, μη συνεχίσεις να το ψάχνεις, θα στεναχωρεθεί.
Όσο Mπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου
όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Κωνσταντίνος Καβάφης
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
xxx
S.
PS: Τhere is nothing wrong if you stay home alone one night and just hang out with yourself...and think! Ι, personally, have a lot of such nights lately ;)
- 'Eλα μανουλα, στο παρατσακ το προλαβα το τηλεφωνο. Μόλις γυρίσαμε σπίτι,πήγαμε στο σύνταγμα στη διαδήλωση.
-Τι?!?! @@#$#%!*&^#%)(*#!$)(*!@$()*%#!)(*#)%*#)@.
Τυπικό τηλεφώνημα ελληνίδας μάνας και καμαριού της. Να που όμως η δικιά μου δεν είναι ελληνίδα και ποτέ ποτέ ποτέ δεν υστερίαζε με αυτά. Η προσωποποίηση της ψυχραιμίας, πάντα με ήρεμο τρόπο ζύγιζε τα πράγματα και έβρισκε την ιδανική λογική λύση που εσύ δε μπορείς. Με την υπάρχουσα κατάσταση στην χώρα που ζεί το παιδί της όμως η ψυχραιμία πέθανε και οι ιδανικές λύσεις φαντάζουν πλεον ουτοπικές. Όταν το σύνταγμα το βλέπει μόνο από την τηλεόραση και σε κάθε δελτίο ειδήσεων η χώρα μας "πρωταγωνιστεί", τη δικιά μου βόλτα στο κέντρο της Αθήνας την φαντάζεται μόνο με συνοδεία ΜΑΤ και πάρτυ δακρυγόνων. Την αδικείς?
Η απάντηση μου?
Δε θα αφήσω κανέναν να με κλείσει μέσα στο σπίτι μου μια ηλιόλουστη Κυριακή.
ΑΦΟΡΜΗ Νο2(και γι'αυτό γράφεται αυτή τη στιγμή το blog)
To Σίσσυ περπατεί ήρεμο και ανέμελο μετά τα ισπανικά του στο σύνταγμα. Επιστρέφει στο αμάξι ( ναι! βρίσκω να παρκάρω ΚΑΙ στο σύνταγμα, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα αναλύσω άλλη φορά. Μέχρι τότε μπορείς να ζηλεύεις ελεύθερα!) και κάθομαι μέσα στο αμάξι μέχρι να τελειώσω το τηλεφώνημα μου. Ξαφνικά βλέπω στα αριστερά μου έναν μελαμψό νεαρό άντρα να προσπαθεί να μου πει κάτι. Κατεβάζω φυσικά το παράθυρο και μεταφράζοντας τα αγγλοελληνικά που μου μιλούσε καταλαβαίνω ότι μου δείχνει πως έχω μια γάτα κάτω από τη ρόδα μου. Γνωρίζοντας πως τα ζεστά αυτοκίνητα αποτελούν πολύ συχνά καταφύγιο για γάτες δεν εντυπωσιάστηκα. Άλλωστε μόλις καταλάβουν ότι ξεκινάει το αυτοκίνητο φεύγουν. Ο άντρας όμως επιμένει και δείχνει με επιμονή τη ρόδα του αμαξιού μου βάζοντας με σε σκέψεις μήπως έχω καταλάβει κάτι λάθος. Έτσι εγώ, η αφελής, βγαίνω από το αμάξι να δω τη θέλει να μου δείξει. Να μη σας τα πολυλογώ, όχι επειδή δε θέλω αλλά κυρίως επειδή δε μπορώ,δε θυμάμαι, εκείνα τα κλάσματα δευτερολέπτων δεν πρόλαβα να σκεφτώ. Απλά αντέδρασα ενστικτωδώς. Τη στιγμή που αντιλήφθηκα ότι ο άντρας που μου μιλούσε κοιτούσε προς την άλλη πλευρά του αμαξιού και μιλούσε με κάποιον σαν να διακτινίστηκα ξαφνικά και βρέθηκα στην πόρτα του συνοδηγού face to face με έναν άλλον άντρα που κρατούσε την τσάντα ΜΟΥ και εκείνη τη στιγμή έκλεινε την πόρτα του αυτοκινήτου μου. Με γουρλωμένα μάτια γεμάτα απορία, όχι τρόμο, με ύφος αφέλειας, όχι φόβου, φωνάζω "ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?! Άστην κάτω!" και ξέρεις τι? Το έκανε!
Αυτά τα δύο συμβάντα αποτέλεσαν αφορμή για πολλές σκέψεις που στη συνέχεια βασάνισαν το μυαλό μου. Εδώ και πολύ καιρό το λέω στους φίλους μου, αλλά νομίζω τώρα το συνειδητοποίησα και εγώ. Έχουμε πόλεμο! Όχι από αυτόν με τα στρατιωτάκια, τα τανκς και τις βόμβες αλλά πολύ χειρότερο. Έχουμε πόλεμο αξιών και ήθους. Δεν πεθαίνουν πλέον μόνο άνθρωποι. Πεθαίνει μία χώρα, πεθαίνει ένα έθνος και αυτό γιατί προ πολλού έχει πεθάνει η δημοκρατία. Γιατί, τι δημοκρατία έχουμε όταν η Frida Kahlo περνάει δίπλα από αστυνομικούς και φοβάται? Όταν βλέπει άνδρες των ΜΑΤ και θέλει να αλλάξει πεζοδρόμιο? Έχουμε καταλήξει να φοβόμαστε τους προστάτες μας? τους "Ρομπέν των δασών" μας? Τι δημοκρατία έχουμε όταν μαντρωνόμαστε σπίτια μας σε κάθε συγκέντωση, πορεία ή διαδήλωση, κατεβάζουμε τα παντζούρια για να μη σκάσει καμια μολότωφ στο μπαλκόνι μας και μετακινούμε τα αμάξια εκτός κέντρου για να μην τα βρούμε καμμένα το επόμενο πρωί? Tι δημοκρατία έχουμε όταν δεν μας επιτρέπεται ουτε καν να διαδηλώσουμε? Να αντιδράσουμε?
Ποιος βλέπει δημοκρατία σε όλο αυτό που ζω κάθε εβδομάδα
γιατί εγώ τόση δημοκρατία έχω να δω από τη χούντα!
Δε συνηθίζω να γράφω για πολιτικά θέματα, πάνω απ'όλα γιατί ανέκαθεν είχα μια αποστροφή. Το θέμα όμως έχει ξεπεράσει τα πλαίσια του πολιτικού προ πολλού. Αφορά πλέον τα ανθρώπινα δικαιώματα και αυτό είναι κάτι που θα υπερασπίζομαι μέχρι να… μέχρι να μη χρειάζεται πια μαλλον ;)
Πιστεύω βαθύτατα ότι πρέπει να πάμε κόντρα σε αυτό που γίνεται.
Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι μια συνομωσία εναντίον της χώρας μας, την οποία όμως και βοήθησαμε βεβαίως βεβαίως. Βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας.
Πιστεύω ότι η καταστροφή όχι της Ελλάδας αλλά των Ελλήνων είναι προς όφελος ξένων συμφερόντων που θέλουν να κοιμήσουν το επαναστατικό μας DNA.
Με ρίσκο να ακουστώ σαν Μπουμπουλίνα του 21 αιώνα θέλω να παρακινήσω τον έναν, δύο, πέντε, δέκα αναγνώστες του blog μου να παρακινήσουν τους δύο, πέντε, δέκα φίλους τους να αντισταθούμε. ΄Οπως κάναμε πάντα. Με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας αρκεί να κάνει κάτι. Φτάνει πια να περιμένουμε τον απο μηχανής Θεό. Ξύπνα! Σε ψεκάζουν? Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου στερήσει την ελευθερία σου και…
κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου στερεί τα δικαιώματα σου!
Γνώρισα πριν λίγο καιρό σε ενα τραίνο εναν άνθρωπο που έχει ταξιδεψει πιο πολύ από μένα. Έχει κάνει ταξίδια με ουσία. Δε μπορώ να ξεχάσω τα λογια του "φτώχεια εχω δει παντου, μιζέρια όμως μόνο στην Ελλάδα". Αναρωτιέμαι, είναι άραγε και η μιζέρια στο DNA μας η είναι κολλητική και αυτή σαν τη γρίπη? Ξέρεις που κατέληξα? Δεν έχει σημασία. Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να ψάχνουμε απαντήσεις στα γιατί μας. Είναι καιρός για πράξεις και όχι θεωρίες. Τόσο καιρό χαιδεύαμε ο ένας τα αυτιά του άλλου αγνόωντας το ότι παρέα βαλτώναμε στη μιζέρια μας. Είμαστε Έλληνες, έχουμε πάρα πολλά στραβά αλλά και πάρα πολλά καλά επίσης και είναι καιρός να τα προβάλλουμε. Όχι άλλος αρνητισμός!
Με κακό μόνο κακό προκαλούμε στο ζωή μας!
Κάνε μια καλή πράξη, μια θετική σκέψη ή απλά χαμογέλα. Είσαι ούτως ή άλλως στον πάτο, δεν έχεις τίποτα να χάσεις πια. Αποτελείς πλέον επικίνδυνο αντίπαλο γιατί πολύ απλά δεν έχεις τίποτα να χάσεις πια. Και αν πάλι δε μπορείς κάνε μόνο αυτό, σε παρακαλώ,
σταμάτα να κράζεις!
Έχω βαρεθεί τον Έλληνα που βγάζει την ουρά του απ'έξω, είναι ειδικός σε όλα και αν αυτός ήταν στη θέση σου θα τα έκανε όλα καλύτερα. Βλέπε τον φανατικό οπαδό μια αθλητικής ομάδας που σε όλη την διάρκεια του αγώνα κάθεται πίσω σου και κράζει τον προπονητή της ομάδας του για το ότι δεν ξέρει τι του γίνεται. HALLO, φίλε!!! Για κάποιο λόγο εσύ είσαι ένας από τους 1000 που πληρώνουν εισητήριο για να δει τον αγώνα και ο "άχρηστος" είναι μέσα στο γήπεδο και τον ακούνε έντεκα νταγλάρια. Κοινή λογική. Αν μπορείς καλύτερα, prove it!
O φανατικός οπαδός του παραπάνω παραδείγματος είναι ο κλασικός νεοέλληνας που έχει να πετάξει την κακία του είτε κάτι κάνεις σωστά είτε όχι. Δεν παραιτούνταν οι βουλευτές από το μισθό τους? Κράζει. Παραιτούνται? Πάλι κράζει. Άσχημο είναι δηλαδή να επιλέξει κάποιος να αλαφρύνει τη χώρα μας κατά 300.000 ευρώ? Το ποσό είναι μεγαλύτερο από τις ετήσιες απολαβές του Ομπάμα, όπως κάποιοι πρόλαβαν να διατυμπανίσουν. Ασχολούμαστε με όοοοολα εκτός από την ουσία της πράξης. Ότι το έκανε δηλαδή και έσκασε σαν βόμβα στη βουλή γιατί τώρα οι υπόλοιποι νιώθουν "άβολα" που δεν το κάνουν. Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας δεν πρέπει να αναζητούμε κίνητρα, αλλά λύσεις. Μπορεί να βρεις δεκάδες τρόπους να τον κατηγορήσεις αλλά η πράξη αυτή καθεαυτή πρέπει να αναγνωρίζεται και όχι να εκμηδενίζεται. Ίσως το παράδειγμα του να ακολουθήσουν και άλλοι , μπορεί και όχι. Γιατί όμως με την προκατειλημμένη συμπεριφορά μας να αποθαρρύνουμε κάποιον από μία τέτοια πράξη? Δεν αρνούμαι ότι μπορεί όντως τόσα χρόνια να έχει φάει τα πολλάπλασια απ'ότι θα "στερηθεί" τώρα από μια απαλλαγή μισθού. Δεν αρνούμαι ούτε το γεγονός ότι μπορεί αυτό να αποτελεί μια τελευταία κίνηση απελπισίας για να απαλλαγεί κάποιος από τη ρετσινιά του προδότη. Λεω απλά οτι καλύτερα που το έκανε από το να μην το έκανε.
Το καλό να λέγεται.
Την ίδια εβδομάδα το ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου αποφασίζει να κάνει δωρέες σε ΜΚΟ ποσό του 1.000.000 ευρώ. Έπεσαν τα κοράκια να τους φάνε φυσικά! Βούηξε το twitter, χόρτασαν τα κακά στόματα πάλι. Είναι δυνατόν? Μας χαρίζουν γαιδαρο και τον κοιτάμε και στα δόντια? Δεκάδες σχόλια του τύπου ότι η συγκεκριμένη οικογένεια δεν ξέρει τι έχει επομένως δεν της κάνει και διαφορά. ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ? Θα μπορούσαν να τα κάνουν μονόευρα, να γεμίσουν με αυτά την πισίνα τους και να κάνουν βουτιές από τον χρυσό βατήρα τους σαν τον Scrooge McDuck! Δικά τους είναι. Δεν αρνούμαι ότι ίσως αυτά τα χρήματα να αποκτήθηκαν πατώντας επί πτωμάτων. Δεν αρνούμαι τίποτα από όσα μπορεί να έχεις ακούσει ή φαντάζεσαι ή επινοείς. Δεν αρνούμαι γιατί απλά δεν ξέρω. Όμως λέω…. ότι καλύτερα που το έκαναν από το να μην το έκαναν.
Το καλό να λέγεται.
We are all Greeks! άλλο ένα κίνημα που αποτέλεσε στόχο κακοπροαίρετων σχολίων που βούιζαν στα αυτιά μου. Η δε διαφήμιση του Johnie Walker γρήγορα βαφτίστηκε γραφική. Άνθρωποι, επιχειρήσεις και ολόκληρες πόλεις μας στηρίζουν και εμείς ΠΑΛΙ βρίσκουμε να πούμε κάτι αρνητικό. Εμείς,οk, βγαίνουμε στο δρόμο να διαμαρτυρηθούμε για τα δικά μας συμφέροντα. Πόσοι από εμάς όμως θα έβγαιναν για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των άλλων? Αναλογίσθηκες ποτέ? Το άκουγα στο ραδιόφωνο, το διάβαζα στο twitter και μου το πόσταραν στο facebook αλλά το μέγεθος της συμπαράστασης το αντιλήφθηκα όταν είδα ρεπορτάζ στην τηλεόραση. Πως σε μια ημέρα άνθρωποι από όλο τον κόσμο ήταν ΟΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. Όταν είδα στο Παρίσι να χορεύουν συρτάκι, δάκρυσα, δεν το κρύβω. Ένιωσα την αλληλεγγύη και ήταν υπέροχο. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι… και τους ευχαριστώ πολύ.
Γιατί πολύ απλά….. εσύ θα το έκανες? Σκέψου διπλά πριν απαντήσεις.
Λίγο πολύ, αυτή την εβδομάδα η χώρα μας είναι κατα 1.300.000 πλουσιότερη ή μάλλον κατά 1.300.000 λιγότερο φτωχή και έχει 10 καινούριους "φίλους". Not bad at all! Και εύχομαι αυτή να είναι μόνο η αρχή. Όσο για μένα, μπορεί να μην κατάφεραν να μου κλέψουνε την τσάντα αλλά σίγουρα μου έχουν κλέψει την ελευθερία. Και άντε την τσάντα μου θα την έκλεβε κάποιος που δεν έχει να φάει (τον δικαιολογώ), την ελευθερία μου όμως την έκλεψε κάποιος που ακόμα τρώει belluga για πρωινό.
Η δικιά μου επανάσταση ξεκίνησε με το να μην κάθομαι μια ηλιόλουστη Κυριακή στη φυλακή του σπιτιού μου. Η δικιά σου?
Έχουν περάσει αρκετές μέρες από τότε που "κατάφερα" να γυρίσω. Δε θα σου πω πως πέρασα γιατί δε νομίζω οτι σε νοιάζει αλλά δε νομίζω ότι θα'πρεπε κιόλας να σε νοιάζει. Don't get me wrong of course.
Με δύο λέξεις, πέρασα Amsterdam-ικά!
Το Αmsterdam το αγάπησα γιατί μου φάνηκε ότι συνδυάζει την παλιά ρεμπέλικη ζωή ζωγράφων και συγγραφέων με τους γρήγορους και απαιτητικούς ρυθμούς μιας Ευρωπαϊκής πόλης. Οι άνθρωποι ναι μεν περιμένουν να ανάψει πράσινο για να περάσουν τον δρόμο αλλά δεν είναι τόσο στρατιωτάκια ώστε όταν σε δουν να παλεύεις με τον τεράστιο χάρτη σου κάνοντας στροφές 360 μοιρών γύρω από τον εαυτό σου να σε αφήσουν αβοήθητο (όπως κάνουμε εμείς, γκουχου γκούχου, που βλέπουμε τουρίστες και αλλάζουμε πεζοδρόμιο). Στο Amsterdam ένιωθα οικεία. Όχι μόνο επειδή σε κάθε coffee shop "τύχαινε" να κάτσω στο ίδιο τραπέζι με όχι μια αλλα δύο ξεχωριστές παρέες Ελλήνων και κάθε παρέα που θα άκουγες να φωνάζει ή να γελάει δυνατά σε ένα μουσείο ήταν σίγουρα παρέα από την πατρίδα. Ένιωθα οικεία γιατί οι άνθρωποι ήταν Άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο, και το ένιωσα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί. Τι να πω, ίσως σου φανώ υπερβολική και χαζορομαντική για άλλη μια φορά αλλά πουθενά δεν είχα ξαναδεί (ή ποτέ απλά δεν παρατηρούσα προσεκτικά) τόσα holding hands.
Holding hands από ερωτευμένα ζευγαράκια έιναι το all time classic. Το να κρατάει ο μπαμπάς τη μαμά από το χέρι είναι 50%-50% ενώ τα ζευγάρια τρίτης ηλικίας που κρατιούνται από το χέρι είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση. Δεν εννοώ την γιαγία που κρατάει τον παππού από φόβο μην πέσει και γλιστρήσει για χιλιοστή φορά σήμερα. Εννοώ τα παππούδια που κρατιούνται από το χέρι γιατί έτσι κρατιόντουσαν και όλη την κοινή ζώη που πέρασαν. Ενωμένοι.
Είδα τον νεαρό άντρα να κρατάει το χέρι της εμφανώς υπέρβαρης κοπέλας του. Χωρίς ντροπή. Εδώ το να κυκλοφορείς στην παραλία με κοπέλα που έχει κυτταρίτιδα είναι συνέργεια σε έγκλημα.
Είδα παιδάκι να κρατάει παιδάκι από το φόβο του. Χάχα.
Είδα τον 50άρη άντρα να κρατάει τρυφερά τη γυναίκα του ενώ χαζεύανε τις βιτρίνες στον πιο ακριβό δρόμο της πόλης. Στο άλλο χέρι κρατούσε τα ψώνια της φυσικά. Η κρίση της μέσης ηλικίας δεν τους είχε αγγίξει. Όλα αυτά τα θεωρώ άλλωστε απλές δικαιολογίες. Εμένα μου φάνηκαν να το διασκεδάζουν και χωρίς να το καταλάβω χαμογέλασα και εγώ όταν είδα πως έπλεξαν τα χέρια τους και τα είχαν χώσει και οι δύο στην ίδια τσέπη.
Είδα πολύχρωμα holding hands. Aυτά είναι πραγματικά άξια φωτογραφίας γιατί συνήθως είναι αποτέλεσμα ανθρώπων με πολύ θάρρος που υπερασπίστηκαν και εναντιώθηκαν για χάρη της αγάπης.
Τέλος, είδα κάτι που με συγκίνησε. Τώρα θα μου πεις, εσύ συγκινείσαι με όλα. Ναι, σίγουρα, δεν αντιλέγω. Αλλά αυτό ήταν αντικειμενικά τόσο τρυφερό που δεν μπόρεσα να μην το απαθανατίσω και πόσο μάλλον να μην το μοιραστώ. Στο σπίτι της Anna Frank ( που μπορεί να πέρασα και μισή μερα, μάρτυρας μου η Frida Kahlo), λίγο πριν την έξοδο είχαν μια συλλόγή από φωτογραφίες της οικογένειας Frank και δίπλα στην καθεμία περιγραφή του τόπου, της ημερομηνίας και των προσώπων που μπορούσες να δεις. Εκεί, μαζί με αρκετούς ακόμα διάβαζα τις λεζάντες των φωτογραφιών μέσα στην απόλυτη σιωπή, όταν άκουσα έναν άντρα να διαβάζει δυνατά τις λεζάντες. Και σαν να μην αρκούσε αυτό, τις σχολίαζε και περιέγραφε με εκπληκτική λεπτομέρεια την ΚΑΘΕ φωτογραφία. Φανερά ενοχλημένοι γυρίσαμε όλοι ταυτόχρονα τα κεφάλια μας για να επιπλήξουμε τον κάφρο που δε σέβεται τους γύρω του. Προς μεγάλη μας έκπληξη ο κύριος όχι μονο δεν ήταν κάφρος αλλά ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος που ζωντάνευε τις εικόνες που έβλεπε για την τυφλή γυναίκα του. Και αυτή με σκυμμένο το κεφάλι και κλειστά τα μάτια (σαν να της κάνει διαφορά) κρεμόταν από κάθε του κουβέντα, ρωτούσε να μάθει και άλλα. Για μένα αυτοί οι άνθρωποι ήταν λιγότερο τυφλοί από όλους μας. Η επίσκεψη σε ένα μουσείο για έναν άνθρωπο που δε βλέπει είναι κάπως ειρωνική αν όχι εντελώς ανούσια. Και όμως είχαν βρει τον τρόπο τους. Το ελάττωμα του ενός δεν εμπόδιζε την ευτυχία του άλλου και είχαν παρακάμψει τις δυσκολίες. Η ιστορία είναι απλή, σχεδόν παιδική αλλά, πιστεψέ με, καθόλου αυτονόητη. Κάποιοι ξεπερνούν αληθινές ασχολίες και εσύ ακόμα αναλώνεσαι σε πράγματα μικρά.
Από κάθε μου ταξίδι, αιχμαλωτίζω μια στιγμή. Στιγμές που μια μέρα θα με κάνουν τον άνθρωπο που θέλω να γίνω. Από το συγκεκριμένο ταξίδι αυτή είναι η στιγμή που θα κρατήσω για να μην ξεχάσω πως όταν αγαπάς όλα είναι δυνατά και να θυμηθώ κάτι που έλεγα παλιά.
"Αγάπη είναι να μαλώνεις αλλά να μην αφήνεις το χέρι που κρατάς".
Και έρχομαι να προσθέσω. Αν μπορείς κράτα τον και από τα δυο χέρια, έτσι μωρέ, για να είσαι σίγουρος!
Σε 15' πρέπει να φύγω από το σπίτι,
Σε 3 ώρες θα είμαι στο αεροπλάνο,
Σε 7 θα είμαι εγώ, η βαλίτσα μου και η Frida Kahlo στην πλατεία Dam στο Amsterdam,
Αλλά μόλις πριν από λίγο συνειδητοποίησα ότι όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από το να περιμένω κάτι. Μόλις πριν λίγο κατάλαβα ότι αυτό είναι το αλατοπίπερο που κάνει τη δικιά μου ζώη μια ζωή ευτυχισμένη και worth living. Όταν είσαι μέσα πολλά πράγματα δε τα συνειδητοποιείς και έχοντας μεγαλώσει έτσι νόμιζα ότι για όλους έτσι είναι.
Ότι όλοι ζουν σε μια βαλίτσα, όπως εγώ.
Φυσικά το post μου δεν αναφέρεται στο να περιμένεις απαραίτητα ένα ταξίδι. Απλά στην δική μου περίπτωση είναι πάντα έτσι. Εννοώ να περιμένεις γενικά. Τι ωραίο που είναι. Όσο ανυπόμονη και αν είμαι , εκ των υστέρων αγαπώ τη φάση που περίμενα. Αυτό μου δίνει δύναμη να περνάω τις καθημερινές μου με χαμόγελο. Αυτό το deadline. H αντίστροφη μέτρηση μέχρι την εκάστοτε μέρα. Που θα πάω ταξίδι. Που θα κανονίσω να βρεθώ με έναν παλιό αγαπημένο φίλο. Τη μέρα που θα ξαναδώ την οικογένεια μου. Την ημέρα που ξεκινάνε οι διακοπές. Το countdown μέχρι τα Χριστούγεννα… Άσε, ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το γεγονός οτι πέρασαν τόσο γρήγορα και δεν το κρύβω οτι μάλλον γι'αυτό έχω να γράψω από τοτε.
i have to go. but don't forget.
"something worth having, is probably something worth waiting for."
act if as what you do makes a difference.
because IT DOES!
Είμαι τόσο κουρασμένη από το στόλισμα του πιο όμορφου δέντρου της πόλης,του δικού μας δηλαδή, που μισοκοιμάμαι πάνω στο πληκτρολόγιο.
Promises being kept though..
H τρίτη αγαπημένη λέξη Χριστουγέννων...
HELP!
'Ολο και περισσότερο συνειδητοποιώ τον τελευταίο καιρό ότι τελικά αυτοί που έχουν τα λιγότερα δίνουν τα περισσότερα. Είναι οι αληθινοί givers, οι αυθεντικοί, όχι οι άλλοι που δίνουν επειδή περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα ή έχουν συμφέρον. Είναι τόσο ωραίο να δέχεισαι αγάπη αλλά πόσο ακόμα πιο όμορφο να την μοιράζεις γύρω σου. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθώ, όλοι ξέρουμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε. Μέ ένα πλαστικό κουπάκι νερό ή ότι περισσεύει από το φαγητό μας, για το αδέσποτο της γειτονιάς. Με μια στοίβα παλία ρούχα ( που το ξέρεις ότι θα κατέληγε στον τεράστιο πράσινο κάδο σκουπιδιών) για τα ορφανά παιδάκια. Να αγοράσεις ένα sandwich σε κάποιον άστεγο που ζητιανεύοντας σου λέει ότι πεινάει. Είναι τόσοι πολλοί οι τρόποι και ακόμα περισσότεροι που μπορώ να σου βρω. Αν έχεις ξεμείνει από ιδέες θα βρεις εδώ πολλές http://zenhabits.net/25-ways-to-help-a-fellow-human-being-today/
if you can't feed a hundred people then feed just ONE
-Mother Teresa
Μη θεωρείς ότι η δικιά σου κίνηση δεν κάνει τη διαφορά στον κόσμο μας. Η ατομική προσπάθεια του καθενός μας έχει τρομακτική δύναμη αν το αναλογιστείς.
Και πάλι θα σου πω ότι το ξέρω…
The less you have the more you give.
Αλλά αν ανήκεις σε αυτή την άλλη σπάνια κατηγορία που μένει στον 7ο ουρανό πρώτο σύννεφο δεξιά, σε ένα χρυσό παλάτι, κάνεις περιουσία με το να κάθεσαι, τρέφεσαι με διαμάντια και παρ'ολ'αυτά μια εσωτερική δύναμη μέσα σου σε κάνει να θέλεις να βοηθήσεις όσους στάθηκαν λιγότερο τυχεροί από σένα, τότε σου βγάζω το καπέλο. Τώρα που είναι Χριστούγεννα και δε μπορούμε να κοιμηθούμε από το πολύ φαγητό, δε χωράνε τα δώρα μας στην ντουλάπα και δε γυρνάμε σπίτια μας από την διασκέδαση στα bar σκεφτείτε διπλά το να προσπεράσετε κάποιον άστεγο που πεινάει. Γιατί με την σημερινή κατάσταση στη χώρα μας, άστεγοι δεν είναι μόνο οι ναρκομανείς, τα ρεμάλια που έπιναν όλη μερα ή αυτοί που τα έχασαν στον τζόγο. Άστεγοι αυτά τα Χριστούγεννα είναι άνθρωποι όπως εγώ και εσύ.
I am helping in my own way.. Are you?
xxx
S.
PS: παρακάτω έχω κάποιες φωτογραφίες που έχω βγάλει κατά καιρούς στους Δρόμους Ζωής. Είναι φοβερό πως νιώθω, ότι αντι να τα βάλω εγώ σε ένα δρόμο τελικά με έβαλαν αυτά. Τα πλασματάκια μου!
Πριν ξεκινήσεις να διαβάσεις τις χριστουγεννιάτικες ασυναρτησίες μου, πάτα play στο παρακάτω video. Είναι απαραίτητο να μπεις στο κατάλληλο mood για να συνεννοηθούμε.
Τώρα μάλιστα! Συντονιστήκαμε…
Ανάμεσα στις αγαπημένες μου λέξεις, λοιπόν, βρίσκεται και η λέξη reunion. Εκτός από το κουτί με τις αγαπημένες μου λέξεις όμως, βρίσκεται και στην ετήσια παράδοση της οικογένειας μου κάθε Χριστούγεννα. Πως άλλες οικογένεις ξεκινάνε τους εορτασμούς με την αγορά του δέντρου, τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες… Ε, εμείς πρώτα πρέπει να ενωθούμε! Και αυτό γιατί είμαστε σκορπισμένοι πάντα σε διάφορες γωνιές της γης. Όπου και να είμαστε όμως τις γιορτές, είναι παράδοση, τις περνάμε πάντα μαζί. Με τραίνο, αεροπλάνο ή αμάξι εκμηδενίζουμε τις αποστάσεις για να κάνουμε το Χριστουγεννιάτικο τελετουργικό μας. Οικογενειακά. Εμείς οι τέσσερις και ο Τhe Jack.
Σήμερα, λοιπόν, ήταν μία από τις reunion μέρες μας. Εγώ ταξίδευα 5 ώρες με το αυτοκίνητο για να φτάσω στη Θεσσαλονικούλα μου και να προλάβω να παραλάβω τους υπόλοιπους από το αεροδρόμιο. Στη διαδρομή παρόλο που ήμουν μόνη, δηλαδή όχι μονή, με τον The Jack, περασα τέλεια. Άκουσα το audiobook Wethering Heights απο το κινητό μου και έκανα επανάληψη με το Learn Spanish While Υοu Drive που κατέβασα χθες βράδυ από το iTunes. Έκανα και μερικά video clip ενώ οδηγούσα (αν είσαι αστυνομικός κάνε τα στραβά μάτια) γιατί η χαζομάρα πάει σύννεφο. Όταν έβαλε όμως το Driving Home For Christmas….
Το ένιωσα!
Ένιωσα ότι γυρνάω σπίτι, και δεν εννοώ το 9ο διαμέρισμα στην πολυκατοικία μου. Γυρνούσα στο σπιτάκι μου. Στην οικογένεια μου… Ι was not driving to the house.. I was driving HOME! And i just coulnd't wait!!
Like branches on a tree, our lives may grow in a different
direction, yet our roots remain as one.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο βρήκα δεκάδες διπλό/τριπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα με alarm. O οδηγός μπροστά μου εκνευριζόταν και φώναζε ότι βιαζόταν κάπου και κουνούσε τα χέρια του πέρα δόθε κάνοντες διάφορες ευγενικές χειρονομίες που συνοδεύονταν από τον αντίστοιχο λεκτικό στολισμό. Οι κυρίες που περνούσαν δίπλα μου παραπονιόντουσαν ότι τις τυφλώνουν τα φώτα των αυτοκινήτων που τρεμόσβηναν και εγώ...χαμογελούσα σαν χαπακωμένη. Χαιρόμουν που έβλεπα γύρω μου τόσες οικογένεις να σμίγουν. Τόσους ανθρώπους να περιμένουν τους δικούς τους. Απο όλες τις φορές που έχω περιμένει στα αεροδρόμια (και πίστεψε με δεν είναι λίγες) αυτή των Χριστουγέννων είναι η πιο χαρούμενη απ'όλες. Ένιωθα σαν τον φίλο της Phoebe από τα φιλαράκια που τα πιο απαισιόδοξα πράγματα τα έβλεπε από τη δική του αισιόδοξη ματιά και την κίνηση στο δρόμο το βράδυ την έβλεπε σαν ένα χαρούμενο χορό από φώτα. Όποιος δεν καταλαβαίνει τι λέω είναι απλά freak που δε βλεπει friends. i'm shocked. I'M SHOCKED! , όπως λέει και η Phoebe. Πάλι δεν καταλαβαίνεις?! you are a freak of nature.
"Κλείνοντας" εύχομαι να ήσουν ανάμεσα σε αυτούς που γυρνούσαν ή ανάμεσα σε αυτούς που υποδέχονταν σήμερα στο αεροδρόμιο. Και αν δεν ήσουν σήμερα έυχομαι να είσαι μία από τις επόμενες μέρες σε σταθμούς, αεροδρόμιο, λιμάνια και όπου αλλού.
Αν από την άλλη είσαι από τους τυχερούς, που έχουν ένα reunion όλο το χρόνο, μην το θεωρείς δεδομένο και απόλαυσε τις γιορτές σου αφιερώνοντας χρόνο σε όσους αγαπάς.
Σαν να έχεις να τους δεις καιρό.
Are you still reading my crap? Go out and reunite!
as you grow older, you will discover that you have
two hands, one for helping yourself, the other
for helping others.
-Audrey Hepburn
Την αγαπώ αυτή τη λέξη. Όλες τις λέξεις τις αγαπώ. Είμαι γενικά και παρανοϊκά ερωτευμένη με διάφορες λέξεις. τη λέξη άνθρωπος, νύχτα, πίστη, φροντίδα, προστασία, potential. family, childhood. είμαι ερωτευμένη με τη λέξω έρωτας.
μια από τις λέξεις είναι και η λέξη support!
Μάλλον την αγαπώ τόσο πολύ για τις στιγμές που θυμάμαι να με στηρίζουν αλλά ακόμα περισσότερο για τις στιγμές που εγώ στήριξα άλλους.
Το αγαπώ αυτό το συναίσθημα.
Να πηγαίνω στο γήπεδο να δώ τον φίλο μου να παίζει, παρόλο που ασχετότερο(!) άνθρωπο με το άθλημα από μένα στις κερκίδες δε θα βρείτε. Να κάθομαι πρώτη πρώτη στην ακόμα άδεια αίθουσα στο θέατρο στην πρεμιέρα της καλύτερης μου φίλης. Για να μη χάσω λεπτό. Να περνάω βράδια που ο ύπνος πέρασε και δεν ακούμπησε να λιώνω στη συζήτηση ένα θέμα που έχω ξαναλιώσει στη συζητήση λιγό αφού είχε ήδη λιώσει στη συζήτηση. Επειδή πονάει κάποιον που αγαπώ. Σε μια κουζίνα. Με ζεστό τσάι. Να κλαίω από τα πρώτα 5' της αποφοίτησης του αδερφού μου. Από που? από τα νήπια!
Χορευτικές παραστάσεις, επιδείξεις μόδας, συναυλίες, ορκομωσίες, γάμοι, χωρισμοί και κηδείες. Καινούριο σπίτι, καινούρια δεσμός, νέα οικογένεια, καινούρια αρχή, νέο τέλος.
Στιγμές χωρίς χρήματα, χωρίς ανθρώπους, μακριά από το σπίτι.
Μακρία από δυνατά γέλια.
Μακριά από αγκαλιές.
Χωρίς στήριξη από κανέναν.
Είμαι τυχερή.
Τόσες φορές στήριξα και στηρίχτηκα.
Γι'αυτό, τώρα που είναι Χριστούγεννα, η πιο τέλεια περίοδος όλου του χρόνου (και οποιος διαφωνεί να του καεί το δέντρο!) στηρίξε!
Στήριξε το φίλο που έχεις ακόμα αλλά και το φίλο που έχασες. Τόσες όμορφες στιγμές περάσατε μαζί, μην τις ξεχνάς. Στήριξε φιλανθρωπικές οργανώσεις βοηθώντας να κάνουν και άλλοι Χριστούγεννα σαν τα δικά σου. Στήριξε τα μαγαζιά της γειτονιάς σου. Αγόρασε τα δώρα σου από εκεί αντί από το μεγάλο πολυκατάστημα. Μην αφήσεις το μεγάλο ψάρι να φάει το μικρό. Τουλάχιστον όχι σε περίοδο χριστουγέννων.
Στήριξε τη χώρα σου. Εντάξει το ξέρω, έχει πολλά στραβά αλλά θύματα αυτών πολλές φορές είναι αθώοι άνθρωποι. Πολύ απλά μπορείς να στηρίξεις ελληνικές εταιρίες. Αντί για barilla, αγόρασε μακαρόνια misko ή melissa. Δεν κάνω διαφήμιση απλά… είμαι μακαρονάς, τι να κάνουμε?
Γιατί τα χρήματα ενισχύουν τους ιδιοκτήτες και τους μετόχους σίγουρα, αλλά μην ξεχνάς και τους χιλιάδες εργαζόμενους σε αυτές.
Όσο για μένα? Αυτές τις μέρες στήριξα φίλους, μακαρόνια και ανθρώπους που δε θα κάνανε Χριστούγεννα.
Το κάνω όλο το χρόνο αλλά τα Χριστούγεννα,δεν ξέρω, κάτι με πιάνει. Κάτι διαφορετικό, αλαφροϊσκιωτο…
